Κυριακή πρωί χαλαρός και με καλή διάθεση. (Τελικά τούτη η «χειμερινή ώρα» είναι μεγάλη ανακάλυψη. Δεν σου «χαρίζουν» κάθε μέρα μια ώρα ύπνου παραπάνω). Ξεκινώ λοιπόν για το γνωστό μου δρομολόγιο, μια στάση για καφέ στο πλαστικό και στη συνέχεια στο γραφείο για την καθημερινή μου «μάχη» με τις λέξεις.

Καλημερίζω τους θαμώνες στο καφέ –όλοι γνωστοί και φίλοι- προθυμοποιούνται να με κεράσουν και με προσκαλούν να καθίσω για λίγο στο τραπέζι τους. Η συζήτηση έχει φουντώσει και στην «ημερήσια διάταξη» το πρωτογενές πλεόνασμα.

-Καλά τα πάει ο Τσίπρας, 1,8 δισ. πλεόνασμα δεν είναι και λίγο πράγμα, τι λες και συ, ζητά τη γνώμη μου ο Κώστας.

-Τι να μας πει και ο Γιάννης. Αυτός «θολά στραβά» μόνο να λιβανίζει τον Τσίπρα ξέρει, απαντά χαμογελαστά και με περιπαιχτική διάθεση ο Ανδρέας. Η συζήτηση για λίγο μετατοπίζεται στο πρόσωπό μου.

-Δεν έχεις δίκιο. Ο Γιάννης είναι αντικειμενικός, γράφει για τα καλά, αλλά δεν μασάει τα λόγια του για τα στραβά.

-Τέλος πάντων, να ακούσουμε και τη γνώμη του Γιάννη αλλά εγώ ένα πράγμα ξέρω. Άμα κόβω κάθε μέρα συντάξεις και μισθούς και άμα φορτώνω την «καπίστρα» με ΕΝΦΙΑ και Φου-Που-Α σου φτιάχνω ένα πλεόνασμα όχι 1,8 αλλά 18 δισ… και εσύ ρε Γιάννη θα ‘πρεπε να ’σαι πιο σκληρός με την κυβέρνηση.

Χαμογέλασα με τη σειρά μου. Χαρακτήρισα την «ένσταση» τρυφερή, δεν μπορώ να βρω καλύτερο χαρακτηρισμό. Εμπεριείχε και τη δυσφορία και την αποδοχή μιας αντικειμενικότητας που όπως πάντα έχει δύο όψεις.

Από τη μια η αμηχανία του σκεπτόμενου πολίτη που θέλει μεν να χαρεί κι από την άλλη η πικρία γιατί αυτή η «χαρά» στηρίζεται στα ίδια παθογενή στοιχεία.

Δεν θα διαφωνήσω με κανένα σας τους είπα. Η στωικότητα και η καρτερία είναι φαινόμενο μοναδικό θα έλεγα στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτό όμως το κράτησα για μένα…