Κάποτε ο Κολοκοτρώνης περνώντας με τ’ ασκέρι του κοντά από ένα μοναστήρι πρόσταξε τον γραμματικό του να γράψει ένα μήνυμα  στον ηγούμενο για να του στείλει τυρί που χρειαζόταν το καταπονημένο στράτευμα.

Κάθισε και ο γραμματικός γέμισε δυο σελίδες χαρτί και ακόμα έγραφε.

«Ακόμα μωρέ;» τον αποπήρε ο Κολοκοτρώνης. Σκίζει ένα κομμάτι χαρτί και γράφει ο ίδιος το μήνυμα τρεις λέξεις όλες κι όλες. «Γούμενε τυρί, Κολοκοτρώνης».

Κάπως έτσι και σήμερα. Οι γραμματιζούμενοι υπουργοί του κουβέρνου γράφουν και ξαναγράφουν σελίδες ατελείωτες για την κρίση και τα μνημόνια που οσονούπω τελειώνουν, για την ανάπτυξη που έρχεται, για την καταπολέμηση της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Ψωμοτύρι οι ψαλμοί και τα ευχολόγια χορτάσαμε από δαύτα.

Δεν λέω οι προκλήσεις ήσαν πολλές αλλά πέρασαν. Εφτά χρόνοι και βαρέσαμε κανόνι. Μόνο με παχιά λόγια η κοιλιά δεν τυλώνει. «Γούμενοι λοιπόν τυρί» γιατί το στράτευμα άρχισε να δυσφορεί…