Αναπολώντας το χθες: «Από πού να αρχίσεις…»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]«Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω…». Έτσι θυμάμαι πως συνήθιζαν να ξεκινούν οι παλαιότεροι εξιστορώντας τα πέτρινα χρόνια της ζωής τους.
Και ήταν πολλές φορές, επειδή τα γεγονότα που περιέγραφαν ήσαν τόσο πυκνά, και η απώλεια που βίωσαν τόσο ριζική, που η αφήγηση συνοδευόταν από ένα τρέμουλο στη φωνή και ένα βουβό δάκρυ που κυλούσε στο μάγουλο.
Κάνοντας μια επιστροφή στο μέλλον, δηλαδή στο δικό μας παρόν πιστεύουμε- είναι έτσι άραγε- πως οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
Δεν γνωρίσαμε σαν παράδειγμα ούτε την μπότα του κατακτητή ούτε την πείνα μιας κατοχής ούτε τον ξεριζωμό από πατρίδες και εστίες.
Κι όμως αν θελήσεις να εξιστορήσεις τα δικά σου βιώματα η απορία μένει η ίδια. «Από πού να αρχίσω να μιλώ και που να τελειώσω».
Όταν σε πολιορκούν καθημερινά νέα που δυσκολεύεσαι να αποθηκεύσεις, να τα αθροίσεις, να τα εντάξεις σε μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να κρύψει τις ζοφερές της πτυχές.
Να μιλήσεις για την δική μας φτώχια που σεργιανάει στους δρόμους; Για τον άνεργο που κρύβεται από ντροπή στη γωνία; Για τους δικούς μας νέους που ξενιτεύονται αναζητώντας μια άλλη πιο «φιλότιμη» πατρίδα; Για τους δικούς μας «κατακτητές» που μας αλυσοδέσανε; Για τους δικούς μας άρχοντες που βεβηλώνουν τη χώρα που τους τρέφει και της καταναλώνουν ακόμα και την ύστερη ελπίδα; «Από πού να αρχίσεις…».[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
