Ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής του διαδρομής, είχε επίγνωση της προσωρινότητας του και του περιορισμένου της δύναμης του.

Όσο κι αν προόδευε, όσα κι αν κατάφερνε, πάντα υπήρχε κάτι που τον ξεπερνούσε. Τότε, κρύβοντας το εφήμερο και αδύναμο πρόσωπο του, κατέφευγε στο προσωπείο. Τη μάσκα.

Στις μαγικό- θρησκευτικές τελετές της λίθινης εποχής, οι μάσκες με μορφή ζώων ή θηρίων, συμπληρώνουν γι’ αυτόν που τη φορά, τη δύναμη που του λείπει ως ανθρώπινο όν, για να νικήσει το κακό, να θεραπεύσει την αρρώστια, να προκαλέσει τη βροχή, να φέρει τη γονιμότητα.

Στην αρχαία Ελλάδα μέσω των θρησκευτικών τελετών, γεννιέται το θέατρο, φέρνοντας μαζί του τη θεατρική μάσκα που προσδίδει δύναμη και κύρος στον υποκριτή.

Στην Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας, αντίθετα χρησιμοποιήθηκε ως πράξη απόκρυψης της ταυτότητας και των προθέσεων αυτού που τη φορά. Έκτοτε στρατεύθηκε για την συγκάλυψη πολιτικών σκανδάλων, παρανομιών και απαγορευμένων σχέσεων.

Στις μέρες μας πάλι, η μάσκα και το προσωπείο, επιστρατεύονται για να κρύψουν τις αδυναμίες του πραγματικού προσώπου. Ένα δανεικό, ψεύτικο πρόσωπο που είναι κατά κανόνα πιο ελκυστικό, κατορθώνει να γίνεται πιο εύκολα δημοφιλές και σε κάθε περίπτωση μπορεί να εξαπατά και να αποπροσανατολίζει από τις μύχιες και πραγματικές επιδιώξεις του φέροντος.

Το πρόσωπο και το προσωπείο μπερδεύονται αριστοτεχνικά και δύσκολα τα ξεχωρίζεις. Κοιτώντας γύρω μας πόσα πρόσωπα βλέπουμε άραγε και πόσα προσωπεία; Ποιος μπορεί να εγγυηθεί με σιγουριά για την αυθεντικότητα του προσώπου απέναντι του; Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος, ότι αυτό που βλέπουμε, που ορκίζεται ότι υπηρετεί την αλήθεια, που μας καλεί να αγωνισθούμε μαζί του για ένα σκοπό, δεν είναι ένα προσωπείο, μια μάσκα που κρύβει το απεχθές πραγματικό πρόσωπο και τους ιδιοτελείς σκοπούς του;