Ένα ακόμη καλοκαίρι η Ελλάδα θρηνεί ανθρώπινες ζωές στα πύρινα μέτωπα. Οι καιρικές συνθήκες διαμόρφωσαν το σκηνικό και οι φλόγες που άναψαν από αδίστακτα εγκληματικά χέρια ολοκλήρωσαν μια ακόμη ανείπωτη τραγωδία. Άνθρωποι και περιουσίες χάθηκαν στις στάχτες μέσα σε λίγες ώρες. Ενδεικτικές των ακραίων συνθηκών είναι οι μαρτυρίες των ανθρώπων που ανέφεραν πως τη μία στιγμή έβλεπαν στην τηλεόραση πως ξέσπασε φωτιά και σε ελάχιστο χρόνο βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τις φλόγες να δίνουν μάχη για την ίδια τους τη ζωή.
«Σήμερα είναι ημέρα μνήμης. Είναι η 44η επέτειος αποκατάστασης της Δημοκρατίας αλλά όλα τα επισκιάζει η τραγωδία των νεκρών της πυρκαγιάς» δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος προσερχόμενος στα κτήρια του ΕΑΤ ΕΣΑ για να αποτίσει φόρο τιμής στους αγωνιστές της 7χρονης δικτατορίας.
Από την άλλη τα πολλαπλά ταυτόχρονα μέτωπα και το ξέσπασμά τους την πιο ακραία μέρα του καλοκαιριού με ισχυρούς ανέμους, προφανώς δημιουργούν πολλά ερωτήματα. Και όχι άδικα. Άλλωστε μεγάλο μέρος των πυρκαγιών οφείλεται κάθε χρόνο σε εμπρησμό. Η Ηλεία έχει οδυνηρές μνήμες και έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στη κόκκινη λαίλαπα αλλά και η Αττική καίγεται σχεδόν κάθε καλοκαίρι, κόντρα σε κάθε λογική ή στατιστική, ενώ οι πυρκαγιές είναι συχνότερες σε περιοχές με μεγάλη ζήτηση και αξία ακινήτων.
Αντιμέτωποι με ένα ασύμμετρο φαινόμενο οι πυροσβεστικές δυνάμεις, και ο υπόλοιπος κρατικός μηχανισμός, δίνει τη δική του άνιση μάχη. Δεν είναι η πρώτη, ούτε και θα είναι η τελευταία σε μια χώρα που έχει συγκεκριμένες κλιματολογικές συνθήκες και εγγενή προβλήματα χωροταξίας, σχεδιασμού, αλλά και αρκετούς αδίστακτους ή εγκληματικά αδιάφορους. Απαιτείται μια ψύχραιμη αποτίμηση και στάση από την πολιτεία και τους πολίτες και κυρίως απαιτείται, ως αυτονόητη, η λήψη των αναγκαίων πολιτικών αποφάσεων από την κυβέρνηση που θα διασφαλίζουν την ανακούφιση των πληγέντων και την προστασία και αποκατάσταση της φύσης, όσο αυτό είναι δυνατόν μετά από μια τέτοια καταστροφή.
Οι δικές μας πληγές 11χρόνια μετά τις καταστροφικές φωτιές του 2007 παραμένουν ανοιχτές και εξακολουθούν να αιμορραγούν. Δεν θα θέλαμε οι συνάνθρωποί μας στην Αττική να έχουν την ίδια τύχη…
