Ένα διάλειμμα είναι κι’ αυτή

Θα σας γράψω σήμερα μια διδακτική κατά τη γνώμη μου ιστορία που μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο οδηγό για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε.

Δυο άνθρωποι στο δάσος αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό κοψίματος ξύλων. Πήραν από ένα πριόνι και ξεκίνησαν να κόβουν κορμούς.

Όμως ο ένας από αυτούς κάθε όσο σταματούσε το κόψιμο, έπαιρνε το πριόνι και έμπαινε στη καλύβα του. Έβγαινε μετά από λίγο και συνέχιζε. Ο άλλος δεν σταματούσε να πριονίζει και χαμογελούσε βέβαιος για τη νίκη του.

Όταν τελειώσανε δεν χρειάστηκε καν να μετρήσουν τα κομμένα ξύλα. Ο σωρός εκείνου που κάθε τόσο σταματούσε ήταν εμφανώς μεγαλύτερος.

«Πως έγινε αυτό;» ρώτησε ο ηττημένος. Εγώ δεν σταμάτησα στιγμή να πριονίζω, ενώ εσύ κάθε λίγο έμπαινες στην καλύβα σου.

Ναι, αλλά εγώ, όταν έμπαινα στην καλύβα ακόνιζα το πριόνι μου, απάντησε ο νικητής.

Σίγουρα ο χρόνος που ξεκίνησε κουβαλά στο σακούλι του, για όλους άγχος και αγωνίες. Θα καταφέρουμε όμως πολύ περισσότερα από αυτά που θέλουμε, αν μάθουμε για λίγο, να πάψουμε, να προσπαθούμε. Να σταματήσουμε για λίγο να είμαστε μέρος μιας κοινωνίας που της επέβαλαν να «πριονίζει» αδιάκοπα. Να πατάμε «φρένο» και να λέμε κάποια στιγμή «τώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα». Να ξεκουράσουμε για λίγο την αγχωμένη μας ψυχή, που αγωνιά να καταφέρει όλα όσα «πρέπει».

Ίσως αν κάνουμε αυτό το διάλειμμα μέρος της ζωής μας, μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ότι η ζωή δεν είναι τόσο βαριά.

Σε τελική ανάλυση ένα διάλειμμα είναι κι αυτή…