Το Χρονογράφημα: Ταξιδεύοντας κάτω από τις «ριγέ τέντες»…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”32966″ img_size=”full”][vc_column_text]Πήρε να βραδιάζει και μετά από καιρό βρέθηκα με καλούς φίλους να απολαμβάνω ένα καφέ κάτω από τις ριγέ τέντες καφετέριας της πόλης.
Συνήθεια, καθημερινή των απλών ανθρώπων που ωστόσο για τη δική μου καθημερινότητα αποτελεί είδηση. Βλέπετε, είναι η πρώτη φορά- όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό- που απαλλαγμένος για λίγο από το καθημερινό «γρανάζι» της «Πρωινής» έχω το «προνόμιο» να ξοδεύω σπάταλα τον χρόνο.
Με τις ώρες να κυλούν ράθυμα σε ρυθμούς καλοκαιριού και όχι κάτω από την πίεση και το άγχος, αναπόσπαστα στοιχεία της «καθημερινή έκδοσης».
Χαζεύω γύρω μου ανθρώπους κάθε ηλικίας, φοιτητές, διανοούμενους, εκκεντρικές φιγούρες, μοναχικούς και κυρίως αγόρια και κορίτσια που παίρνουν μια ανάσα για να ονειρευτούν ίσως τον έρωτα της ζωής τους. Και έχω την εντύπωση ότι δεν είναι τόσο ο καύσωνας αυτός που τους οδήγησε εκεί, όσο η διάθεση και η ανάγκη να ξεφύγουν από τους βάναυσους ρυθμούς που μας έχει επιβάλει ο «σύγχρονος» τρόπος ζωής.
Μπορεί η τεχνολογία να μας έχει δώσει όλες αυτές τις δυνατότητες ώστε με αστραπιαία ταχύτητα να είμαστε, να επεμβαίνουμε, να συμμετέχουμε στη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, με ένα τεράστιο όμως κόστος. Γιατί «ζώντας» μέσα στην εικονική πραγματικότητα, ο πραγματικός μας χρόνος μένει αξόδευτος και μαζί του αναπόφευκτα και η ίδια μας η ζωή.
Κάτω λοιπόν από τις ριγέ τέντες, ο καθένας μας ταξιδεύει μακριά. Μακριά από τους αδυσώπητους μηχανισμούς που εγκλωβίζουν καρδιές και όνειρα.
Και εγώ αυτό το ζεστό δειλινό του Ιούλη, μετά από καιρό, ονειρεύομαι θάλασσες και μαγικές ακρογιαλιές…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
