Το περήφανο Όχι και το κλειδί της πόρτας
Ήταν μέρες τώρα που το περήφανο ελληνικό ΟΧΙ ροβόλαγε πάλι στους δρόμους. Τούτη τη φορά βγήκε από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να απαντήσει σε εταίρους και δανειστές που ανερυθρίαστα ζητούν και πάλι γη και ύδωρ. Να μειώσουμε λέει- πόσο άλλο- το αφορολόγητο, να κόψουμε- πόσο άλλο- τις συντάξεις, να ψηφίσουμε προκαταβολικά τα «μέτρα» που θα μας πάρει ο κόφτης αν δεν πιαστούν οι στόχοι. Κι όλα αυτά γιατί το πρόγραμμα που εφτά χρόνια τώρα οι ίδιοι μας έφτιαξαν και μας μαύρισε τη ζωή δεν βγαίνει. Δεν τους αδικώ. Τα δανεικά τους θέλουν οι άνθρωποι και επειδή εμείς δεν φημιζόμαστε για τη «μπέσα» μας κοιτάνε πως θα σιγουρευτούν. Όμως μπάστα ρε φίλε. Ακόμα και ο θεός αγαπάει και το κλέφτη και το νοικοκύρη. Επειδή σου κάπνισε εσένα τώρα ότι έκανες λάθος και φοβάσαι πως δεν θα μπορέσουμε να σου γυρίσουμε τα δανεικά ζητά και τα ρέστα. Εφτά χρόνια μας έχεις στη πρέσα και σου έχουμε υπογράψει υποσχετική για άλλα σαράντα ακόμα. Σού παραδώσαμε ενέχυρο και τα ίδια μας τα παιδιά. Μόνο τον αέρα που αναπνέουμε δεν μας πήρες. Χτύπησε μαθές η αγανάκτηση κόκκινο. Βγάλαμε λοιπόν ξανά και εμείς το ΟΧΙ σε ρούγες και πλατείες να δροσίσει τις άνυδρες ψυχές, ανεμίζοντας τη σημαία του δίκιου και της δικαίωσης. Όταν αργά το βράδυ ξενυχτισμένο γύρισε σπίτι, το κλειδί δεν ξεκλείδωνε τη πόρτα.
Τα αφεντικά είχαν αλλάξει τη κλειδαριά…
