Το παράπονο της Αλκυόνης
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34863″ img_size=”full”][vc_column_text]Της Κυριακής τα πρωινά είναι αφιερωμένα στην Αλκυόνη. Την τρίχρονη εγγονή μου που γεμίζει με φως την εξηντατριάχρονη ζωή μου.
Προχθές που ο Γενάρης μας χάρισε μια ηλιόλουστη, ζεστή μέρα, βγήκαμε βόλτα στην πόλη.
Περνώντας μπρος από το «πάρκο της ΣΠΚ» αντικρίσαμε την εδώ και καιρό θλιβερή εικόνα της κλειστής σιδερένιας πύλης του.
«Πότε θα ανοίξει η «χαρά» παππού; Θέλω να παίξω».
Η αυθόρμητη όσο και φυσική ερώτηση της μικρής με ξάφνιασε. Μόνο που εγώ δεν είχα καμία πειστική απάντηση να της δώσω. Δυστυχώς, το «ζήτημα» δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Όμως αν υποτιμήσεις ένα πρόβλημα, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να μην το βρεις μπροστά σου.
Προσπάθησα να διασκεδάσω την απορία της επιστρατεύοντας ως δικαιολογία την εποχή. «Η «χαρά» θα ανοίξει το καλοκαίρι, τώρα είναι χειμώνας και κάνει κρύο» της απάντησα χωρίς να είμαι καθόλου σίγουρος ότι την έπεισα. Άλλωστε είναι τόσο δύσκολο να κρυφτείς από τα παιδιά.
Το παράπονο της Αλκυόνης όμως μου δημιούργησε αναπόφευκτα σκέψεις και προβληματισμούς. Τελικά δεν είναι τα χρήματα που κάνουν τις πόλεις όμορφες. Είναι οι άνθρωποι που πολεμούν την ασχήμια με ότι όπλα έχουν.
Τούτη η πόλη μυρίζει μεροκάματο και αγώνα, δυσκολίες και σκληρή καθημερινότητα.
Όμως στα χρόνια της σιωπής και της ελπίδας που χάθηκε, υπάρχουν και τα παιδιά που έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται.
Οι παιδικές χαρές που λείπουν είναι «χτισμένη ποίηση». Μουσική και ομορφιά ξεχειλίζουν από τα σπλάχνα τους. Δημιουργούν ένα ήθος στο δημόσιο χώρο που διαπαιδαγωγεί.
Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να μεταφέρω το παράπονο της Αλκυόνης αρμοδίως: Κύριε δήμαρχε πότε θα ανοίξει- έστω μια- παιδική χαρά στην πόλη;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
