Το «Νταραβέρι»

Η Σπιάντζα την παλιά εποχή κατά ένα περίεργο λόγο αποτελούσε την παραλία της φτωχολογιάς. Ίσως γιατί βρίσκεται πιο κοντά στον ιστό της πόλης, ίσως γιατί βόλευε λόγω της ύπαρξης αστικής συγκοινωνίας» ή για κάποιον άλλο ανεξήγητο λόγο, ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη στα λαϊκά νοικοκυριά.

Με τα χρόνια κάτω από την άκρατη επιθυμία και ανάγκη για λίγη δροσιά το καλοκαίρι, μακριά από το τσιμεντένιο καμίνι του Πύργου, η αρχική «συνοικία» των λουόμενων της Σπιάντζας επεκτάθηκε για να ενωθεί με την άλλοτε «πριβέ πλαζ» του Κατακόλου και να αποτελέσουν μια ενιαία απέραντη παραγκούπολη. Αποτέλεσμα της «επέλασης της αναρχίας» μιας ολόκληρης κοινωνίας και της αδιαφορίας μιας κρατικής μηχανής που της «έκλεινε το μάτι» για ψηφοθηρικούς μάλλον λόγους. Όμως η Σπιάντζα δεν έπαψε ποτέ να ασκεί τη γοητεία της στη φτωχολογιά. Με «σήμα κατατεθέν» το «Νταραβέρι» το μικρό περιτριγυρισμένο από ψάθες και μουριές κτίσμα, λίγα μόλις μέτρα μακριά από το κύμα. Εκεί γενιές και γενιές απολάμβαναν τον πρωινό τους καφέ, το ουζάκι και τη μπυρίτσα το μεσημέρι μετά το μπάνιο, τα υπέροχα δειλινά και το ηλιοβασίλεμα, τις γεμάτες μουσικές και τραγούδια βραδιές συνοδευόμενες με πεντανόστιμο σουβλάκι. Όμορφες εποχές…

Που από χθες με τη βούλα του εφετείου Πατρών θα αποτελούν πλέον παρελθόν. Γιατί η κτηματική εταιρεία του δημοσίου αποφάσισε ξαφνικά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Σε μια απέραντη καταπατημένη παραλία το Νταραβέρι την μάρανε…