Στο τέλος

Είχα ήδη περάσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου και περίμενα το πράσινο για την επόμενη διάβαση. Εκείνος πάλι, από την ώρα που χαιρετηθήκαμε και μπήκε στο αμάξι, προσπαθούσε ακόμη να κάνει όπισθεν προκειμένου να ξεπαρκάρει και να φύγει, ωστόσο τον εμπόδιζε η ασταμάτητη ροή των διερχόμενων οχημάτων. Ήθελε μόλις 30 εκατοστά ακόμα για να τα καταφέρει, όταν ακούμπησε ελάχιστα τη βέσπα η οποία ήταν παρκαρισμένη ακριβώς πίσω του. Η τελευταία, αφού ταλαντεύτηκε για λίγο, έπεσε με κρότο στο οδόστρωμα. Βγήκε έξω από το αμάξι και φαινόταν να μουρμουρίζει κάτι εκνευρισμένος. Στάθηκα για λίγο από περιέργεια να δω τι θα κάνει, αγνοώντας επιδεικτικά τον «Γρηγόρη», ο οποίος σηματοδοτούσε την διέλευση των πεζών. Εκεί που στεκόμουν, ήταν αδύνατο να με δει. Αφού σήκωσε με προσοχή το μηχανάκι, έδειχνε να το σκέφτεται για λίγο. Θα είχαν περάσει λίγα δευτερόλεπτα, όταν έσκυψε και έβγαλε μέσα από το αμάξι στυλό και χαρτί.

Τον ξαναβρήκα μετά από μία εβδομάδα. Κάποια στιγμή αναφέρθηκε στο συμβάν αλλά δεν του είπα ότι ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η συνέχεια της ιστορίας. Αφού αρχικά είχε επικοινωνήσει μαζί του για να διευθετήσουν το ζήτημα με την ασφάλεια, μετά από λίγες ημέρες η ιδιοκτήτρια του δίκυκλου τον ειδοποίησε ότι τελικά πήγε και έφτιαξε την βλάβη, καθώς το ποσό ήταν πολύ μικρό και δεν άξιζε κατά την γνώμη της τον κόπο της δήλωσης, χώρια που η αύξηση που θα έκανε η ασφάλεια, γιατί θα το χρέωνε ως ατύχημα, θα ήταν μεγαλύτερη. Είναι πολύ ένα μικρό και καθημερινό δείγμα που δείχνει προς την κατεύθυνση του «ότι δίνεις, παίρνεις σε αυτή τη ζωή». Ο φίλος βέβαια δεν τα συμμερίζεται πολύ αυτά και επεσήμανε μονότονα την τυχαιότητα του συμβάντος. Έτσι, επειδή δεν ήμουν ούτε εγώ διατεθειμένος να υποχωρήσω, του θύμισα τον τελευταίο στίχο, του τελευταίου κομματιού του θρυλικού Abbey Road των Beatles: «Και στο τέλος, η αγάπη που παίρνεις, είναι ίση με την αγάπη που έδωσες».