Οι πύλες του δικού μου παραδείσου

Όταν ήμουν παιδί, πίστευα πως αν ήμουν καλός και έντιμος οι άνθρωποι θα το εκτιμούσαν. Μέγα λάθος. Αυτό που μου δίδαξε η ζωή είναι πως, αυτό ακριβώς είναι που δεν σου συγχωρούν κατά βάθος. Την ηθική ανωτερότητα. Περισσότερο από οτιδήποτε, αυτό είναι που τους ξεβολεύει. Και άβολα δεν θέλει να αισθάνεται κανείς. Έτσι όλοι οι «εν τω παραδείσω» ενταγμένοι, με απομόνωσαν και μ’ άφησαν να ζω μόνος. Επειδή ακριβώς δυσκολεύονται να αποδεχτούν το ξεχωριστό, προσπαθούν να το απαξιώσουν για να μην έρχονται αντιμέτωποι οι ίδιοι με το μειωμένο τους εγώ.

Ε λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ ότι δεν θα έμπαινα στα σπίτια των ανθρώπων με τα ξινισμένα μούτρα, το τουπέ, αυτών με τη μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Θα έβρισκα τους απόκληρους, τους μονίμως απ’ έξω, τους διαφορετικούς. Και θα αναζητούσα μαζί τους, τις πύλες του δικού μας παραδείσου.

Όσο για τους πρώτους θα ευχόμουν να ξυπνούσαν την πρώτη του Γενάρη και να ανακάλυπταν ότι η πρωτοχρονιά δεν είχε έρθει για αυτούς.

Πως ήταν ακόμη μια μίζερη μέρα στη μιζέρια της ζωής τους. Βυθισμένους στις ψεύτικές υποσχέσεις που γεννούν τα ιλουστρασιόν φωτάκια των γιορτών τους…