Στα ίδια μέρη…

«Εφτά νομά σ’ ένα δωμά», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Άκης Πάνου. Έπεσε μέσα σε όλα εκτός από τον αριθμό. Πού να φανταστεί «στο θολωμένο του μυαλό», ότι στην Δημοκρατική Συμπαράταξη, όλοι οι καλοί χωράνε.

«Κάτι λίγοι συγγενείς, ξαδέρφια μακρινά, πες μου αν έμεινε κανείς, για μας τα πετεινά». Άλλο άσμα αυτό, εξίσου επίκαιρο. Σα να κάθισε ανυποψίαστη στον καναπέ της η Λίνα μια Δευτέρα βράδυ και να το σκάρωσε επί τόπου, παρακολουθώντας το survivor της κεντροαριστεράς.

Ο ένας λέει, άμα εκλεγώ αρχηγός, δεν θα παραιτηθώ από το αξίωμα του δημάρχου. Μα πώς θα το κάνετε αυτό; Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη Φώφη και στον Σταύρο, αντιτείνει εκείνος, λες και πρόκειται για παλιά φιλαράκια από το στρατό.

Ο άλλος πάλι λέει, άμα εκλεγώ αρχηγός, ούτε εγώ θα παραιτηθώ από το αξίωμα του ευρωβουλευτή. Θα δίνω την σκληρή μάχη από τις Βρυξέλλες. Σαν τον Βενιζέλο (τον Ελευθέριο) όταν αγωνιζόταν από το Παρίσι για τις υποθέσεις της Ελλάδος. Ο αγώνα για την ΔΗΣΥ, βέβαια, μοιάζει κατά τι διαφορετικός.

Ακούστηκε επίσης η άποψη –να με συμπαθάτε, μου διαφεύγει ποιος το ξεστόμισε– ότι μετεκλογικά θα συνασπιστούν με όποιον τους επιλέξει και όχι με όποιον επιλέξουν εκείνοι. Στο πάλαι ποτέ κόμμα του Αντρέα, τέτοια φαινόμενα χαμηλής αυτοεκτίμησης, πρώτη φορά στα χρονικά!

Και τέλος σκάει η βόμβα μέσα στο τηλεοπτικό πλατό και το ωστικό κύμα απλώνεται ταχύτατα από άκρη σ’ άκρη, μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες σε όλη την επικράτεια: οι κοινοβουλευτικές ομάδες θα παραμείνουν διακριτές μέχρι τις εκλογές, δηλαδή ΔΗΣΥ και Ποτάμι θα εξακολουθήσουν να παρουσιάζονται αυτοτελώς στη Βουλή. Κουφάθηκαν τα σύρματα δικέ μου, όπως έλεγε και ο Χάρρυ Κλυνν.

Κάπου εδώ και με όλη την καλή διάθεση, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: μήπως τα παιδία παίζει; Θέλω να πω, βρε παιδιά, μήπως μας κάνετε πλάκα τελικά; Καί μαζί, καί χώρια; Και εδώ, και εκεί; Καί με τούτους, καί με τους άλλους; Εν ολίγοις, καί την πίτα αφάγωτη, καί τον σκύλο χορτάτο; Όχι δα.