Έχουν περάσει 74 χρόνια από εκείνη την ημέρα του Φλεβάρη που για μια στιγμή η Αθήνα και μαζί της ολόκληρη η χώρα τόλμησε να ελπίσει πως είχε σημάνει η ώρα της λευτεριάς.
Άξιζε να είναι κανείς Έλληνας εκείνες τις μέρες. Στο καιρό της ειρήνης που ακολούθησε οι πιο πολλοί λαοί προτίμησαν μαζί με τους νεκρούς τους να θάψουν και τα φαντάσματα.
Εμείς δυστυχώς θρηνήσαμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Το «κράτος» επέλεξε να θεωρεί εχθρό κάθε τι ξένο προς αυτό. Και όταν αυτή η «σύλληψη» κατόρθωσε να γίνει κυρίαρχη αντίληψη μοιραία οδήγησε σε στρατόπεδα και «νέους Παρθενώνες». Ο όλεθρος που βιώσαμε από τη «διδασκαλία του μίσους» εμάς δε μας δίδαξε.
Τόσα χρόνια μετά φαίνεται πως το αδιανόητο δεν ήταν τυχαίο.
Ίσως γι’ αυτό κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε την είσοδο μας στο πόλεμο και όχι το τέλος του πολέμου.
Στον απόηχο του τορπιλισμού της «Έλλης» επιλέγουμε -και τότε και σήμερα- να γιορτάζουμε παραμορφώσεις…
