Η μεγάλη ληστεία (του λαϊκού πλούτου)
Όταν ακούς την λέξη «ληστεία», το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο νου είναι η εικόνα δύο τύπων με μάσκες ή με καλσόν στα μούτρα, την ώρα που μπουκάρουν στην τράπεζα με τα όπλα, προκειμένου να πραγματοποιήσουν μία ασυνήθιστα μεγάλη ανάληψη. Η αλήθεια ότι στη ζωή υπάρχουν ληστείες και ληστείες. Ειδικά στον καιρό μας, οι τρόποι για να σε ληστέψει κανείς είναι άπειροι. Για ορισμένους μάλιστα η ληστεία έχει γίνει ένα πολύ προσοδοφόρο επάγγελμα. Ούτε όπλα χρειάζονται, ούτε μάσκες, ούτε φωνές, ούτε τίποτα. Σήμερα οι μεγαλύτερες ληστείες γίνονται οικειοθελώς, δηλαδή με τη σύμφωνη γνώμη του θύματος. Δεν το ονομάζουν βέβαια «ληστεία», αλλά «άρνηση κληρονομιάς». Όπως και να το πεις, γεγονός παραμένει ότι 596 συμπολίτες μας στην Ηλεία και 56.000 συνολικά σε όλη την επικράτεια χάρισαν τα ακίνητα τους στο κράτος, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να θεωρήσουμε πως έχει αναλάβει επισήμως χρέη κλεπταποδόχου.
Στην ελληνική κουλτούρα, η «εστία» διαδραμάτιζε ανέκαθεν σημαντικό ρόλο. Αυτή η αντίληψη διατηρήθηκε και ενδυναμώθηκε σημαντικά στη σύγχρονη εποχή μετά από μικρές ή μεγάλες τραγωδίες όπως π.χ. της Σμύρνης. Το λεγόμενο συλλογικό ασυνείδητο σφυρηλατήθηκε με αντίστοιχες μνήμες, με αποτέλεσμα να περνά από γενιά σε γενιά αυτή η αίσθηση της ιστορικής συνέχειας. Υπ’ αυτήν την έννοια, ένα σπίτι ή ένα κτήμα δεν ήταν ποτέ απλώς ένα περιουσιακό στοιχείο για τον μέσο Έλληνα αλλά στοιχείο της οικογένειας, της καταγωγής, της παράδοσης, της άυλης όσο και υλικής κληρονομιάς. Εκεί βρισκόταν η ιστορία του προπάππου, η θυσία του παππού, ο κόπος του πατέρα. Δυστυχώς έλαχε σε τούτη τη γενιά ο κλήρος να σπάσει αυτήν την αξιοθαύμαστη αλυσίδα. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπέκυπτε. Δυστυχώς δεν έχει άλλη επιλογή αφού της βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό. Δεν είναι μόνο ατομικός πλούτος αυτός ο οποίος αφαιρείται αλλά και λαϊκός. Σύντομα το κράτος δεν θα ξέρει τι να τον κάνει οπότε μέρος του θα αφεθεί στην τύχη του και ο υπόλοιπος θα πουληθεί μπιτ παρά. Οι άνθρωποι μια φορά τα έχασαν και δεν θα τα ξαναβρούν.
