Εσύ, πότε πέρασες απέναντι Δημήτρη;

Στα ίδια μέρη…

Μιλούσα με μία κοινή μας φίλη τις προάλλες, αν και μαζί της δεν είχες ακριβώς φιλία. Περισσότερο γνωριμία είχατε, έτσι όπως μου τα περιέγραψε, και συναναστροφή στα παλιά πολιτικά στέκια που δυστυχώς άλλαξαν όπως άλλαξες και συ. Μου μιλούσε όμως για σένα με τόσο θαυμασμό στην αρχή της κουβέντας μας˙ πως μιλούσες πολύ ωραία όταν ήσουν επικεφαλής της νεολαίας, πως είσαι πολύ μορφωμένο παιδί, πως έχεις μεταπτυχιακό στη Νομική και είχες ξεκινήσει και το διδακτορικό σου στο Λονδίνο, πως μιλάς τα γερμανικά σαν μητρική γλώσσα, πως ο αδερφός σου σπουδάζει στο MIT (που είναι ένα από τα κορυφαία πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο), και το σημαντικότερο όλων, πως ήσουν πολύ καλό παιδί.

Δεν ξέρω αν ο χαρακτήρας σου άλλαξε τόσο πολύ, πάντως τα μυαλά σου άλλαξαν σίγουρα. Κάποτε μιλούσες και ενέπνεες τους ανθρώπους, όχι μόνο με τη «σκέψη» σου αλλά και με το σφρίγος της νιότης. Είναι πάντοτε εντυπωσιακό όταν βλέπεις τόσο νέους ανθρώπους –το 82΄ δεν είσαι γεννημένος;– να μιλούν με τόση ευφράδεια, ειλικρίνεια, να είναι πειστικοί, με επιχειρήματα, να είναι αληθινοί.

Αλλά μετά, μέσα σε λίγο διάστημα, τι λίγο δηλαδή, μέσα σε μία νύχτα, ξύπνησες και είχες φορέσει το καλό σακάκι, τα γυαλιστερά παπούτσια, το ακριβό ρολόι, έχοντας πάρει ύφος βλοσυρό. Πέρασες απέναντι, στην άλλη όχθη και ας μην φοράς γραβάτα, όπως ο αρχηγός. Στα χνάρια του κινείσαι και η αλήθεια είναι ότι τελευταία ακούγεται πολύ ότι σε προορίζουν να είσαι ο επόμενος.

Ποιος ξέρει… Το μέλλον ανοίγεται λαμπρό μπροστά σου αν και η δημοσιότητα δεν είναι πάντα καλό πράγμα. Σίγουρα εκεί που τοποθετήθηκες ή καλύτερα εκεί που σε τοποθέτησαν, δεν σε τοποθέτησαν τυχαία. Το κακό είναι ότι ανάμεσα στα βασικά καθημερινά σου καθήκοντα είναι να απολογείσαι.

Χρειάζεται διαρκώς να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα.

Είναι ένα κόστος που πληρώνουν όλοι όσοι συνθηκολόγησαν.

Και δεν είναι το μόνο.