Δυτικά της λήθης
Γράμμα στον Αλέξη Τσίπρα
Φεύγοντας από το κλεινόν άστυ και τραβώντας νότια και δυτικά, ο ταξιδιώτης θα δει μία διαφορετική Ελλάδα.
Τα χρώματα αλλάζουν, ο χώρος μεγαλώνει και το τοπίο τον εισάγει σιγά σιγά στον κόσμο της Πελοποννήσου.
Ήδη προτού διασχίσει τον ισθμό ο οποίος τον μετέτρεψε νησί, ο Μωριάς κάνει έντονη την παρουσία του με την ιστορία που κουβαλάει και τις απεριόριστες αναφορές σε όσους πολιτισμούς και πόλεις ήκμασαν κάποτε και στο τέλος άφησαν το έντονο αποτύπωμά τους στην πάροδο των χιλιετηρίδων.
Ωστόσο, σαν καβαλήσει την ράχη της Πελοποννήσου, θα διαπιστώσει ότι ακόμα και ο αέρας είναι διαφορετικός.
Το Ιόνιο θα του χαρίσει ένα μπλε τόσο ιδιαίτερο και τόσο θελκτικό, που θα αρχίσει να κλονίζεται η μέχρι πρότινος τυφλή πίστη του στο Αιγαίο.
Θα πρέπει βέβαια να έχει το νου του, στην περίπτωση που οδηγεί ο ίδιος, γιατί εδώ και χρόνια το μονοπάτι είναι δύσβατο και δεν επιτρέπει λάθη. Αφού λοιπόν περάσει πίσω από την πλάτη της Πάτρας, μπορεί πλέον να χαλαρώσει λιγάκι και να απολαύσει την διαδρομή πετώντας από πάνω του κάθε βιάση. Και γιατί να βιαστεί; Εδώ ο τόπος είναι πραγματικά ευλογημένος, από τη Φύση τουλάχιστον.
Έτσι γλιστράει απαλά, σχεδόν αβίαστα μέσα στην εύφορη κοιλάδα που έχει θρέψει και θα μπορούσε να θρέψει και πάλι όλες τις φυλές των Ελλήνων, παρότι σταδιακά αρχίζει να πιστεύει πως δεν βρίσκεται πια στην Ελλάδα αλλά σε κάποιο τροπικό απομακρυσμένο νησί, με ξανθές ακρογιαλιές και καταπράσινες οάσεις.
Αλλά και από ιστορία, άλλο τίποτα τόσο μεγάλη και τόσο πλούσια που ένας ντόπιος θα ένιωθε μάλλον άσχημα να ξεχωρίσει αποκλειστικά την Ήλιδα και την Ολυμπία, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο που αυτά τα δύο ονόματα να μην έχουν ακουστεί.
Γι’ αυτό κύριε Πρωθυπουργέ, προτού εγκαταλείψεις τούτα τα χώματα, προτού γυρίσεις πίσω στην πρωτεύουσα και την σκληρή καθημερινότητά σου, θυμήσου ότι εδώ μπορεί να είμαστε πράγματι ξακουστοί σε όλον τον κόσμο, αλλά μέσα και από την ίδια μας την χώρα παραμένουμε εδώ και πολλά χρόνια ξεχασμένοι.
Αφημένοι στην τυχαιότητα των πραγμάτων, στην μελαγχολία της μοναξιάς μας και των μοναχικών μας αγώνων.
Στη λήθη της εγκατάλειψης.
