Δι΄ ευχών
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”42830″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Αν προσπαθήσει κανείς να μετρήσει τους «επίσημους» οι οποίοι πέρασαν τούτες τις μέρες από τα μέρη μας, με αφορμή την αφή της ολυμπιακής φλόγας, θα χάσει το μέτρημα.
Τι πρόεδροι, τι αντιπρόεδροι, τι γραμματείς, τι δήμαρχοι και αντιδήμαρχοι, τι υψηλοί αξιωματούχοι, τι βαθμοφόροι, τι υπουργοί, υφυπουργοί, αναπληρωτές και βουλευτές, τι νυν, τέως και πρώην, τι αυτοδιοικητικοί και λοιποί της γενικής διοικήσεως.
Πραγματικά, επί ευρωπαϊκού εδάφους, μόνο στις Βρυξέλλες βλέπεις περισσότερα κουστούμια και ταγέρ, αν και τους λείπει το στιλιστικό χρώμα που δίνουν οι τοπικές παρουσίες, οι οποίες επέλεξαν να παρακαθίσουν στο επίσημο γεύμα φορώντας «παραδοσιακές» ηλειακές ενδυμασίες.
Γεγονός πάντως είναι ότι για ακόμη μία φορά, άνθρωποι οι οποίοι εκπροσωπούν μικρούς ή μεγαλύτερους θεσμούς, με λιγότερη ή περισσότερη εξουσία, ήλθαν, είδαν και απήλθαν˙ μέχρι την επόμενη φορά. Γιατί αυτό (ευτυχώς) δεν θα σταματήσει.
Είναι μία από τις ευλογίες του τόπου να φέρει το συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτιστικό φορτίο, με τους αντίστοιχους μνημειώδεις συμβολισμούς. Αυτό άλλωστε δεν τόνισε κατά την επίσκεψη του και ο ΠτΔ;
Να αναδείξει η Ολυμπία τους ισχυρούς της συμβολισμούς; Βέβαια, δεν είναι πρώτη φορά που ακούγονται τέτοιες, ευχετικού τύπου παροτρύνσεις και θα δικαιούτο κανείς να εκφράσεις πολλές επιφυλάξεις αν ο Πρόεδρος δεν αυτοδεσμευόταν ρητά γι’ αυτήν την ανάδειξη. Κι άλλες φορές έχουμε δει πλήθη επισήμων να συρρέουν στην Ολυμπία.
Κι άλλες φορές έχουμε ακούσει από τα γλυκά τους χείλη θερμές ευχές και δηλώσεις αμέριστης υποστήριξης. Αλλά δι΄ ευχών, δεν γίνεται τίποτα, όσο κι αν μετριάζουν πρόσκαιρα την αγωνία μας και ικανοποιούν τον τοπικό εγωισμό μας.
Έστω στο παρά πέντε, φαίνεται ότι προσεγγίζουμε επιτέλους το σημείο όπου οι ευχές συναντούν τις πολιτικές αποφάσεις και προς αυτήν την κατεύθυνση έχει καταστεί σαφές ότι επιβάλλεται να ρίξουν το όποιο βάρος τους όλοι οι τοπικοί φορείς.
Έτσι, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον πάψει να υφίσταται αυτή η παραδοξότητα ενός τόπου, με τόσο έντονο παρελθόν και παράλληλα τόσο ισχνό παρόν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
