Τον συνάντησα λίγο έξω από το κτήμα του, εκεί όπου ο δρόμος του σπιτιού του συναντά τον κεντρικό χωματόδρομο. Κατσάβραχα πρώτης κατηγορίας. Σκεφτόμουν πού στα κομμάτια ανακάλυψε αυτό το απίθανο μέρος. Αργότερα έμαθα ότι το αρχικό κομμάτι το κληρονόμησε από τον παππού του, που του το είχε παραχωρήσει η εκκλησία προς επανόρθωση μίας παλιάς αδικίας.

Με καλωσόρισε με ένα ρόφημα από βότανα του βουνού που είχε μαζέψει ο ίδιος.

«Όλα μας τα δίνει η φύση», είπε με νόημα, δείχνοντας με το δάκτυλό του δύο τενεκέδες με λάδι που μου είχε φυλάξει.

«Όλα τα καλά, αρκεί να ξέρεις πώς να τα χρησιμοποιήσεις δίχως να την δηλητηριάζεις. Το βλέπεις αυτό το λιοστάσι; Ολόκληρο το κομμάτι στα δεξιά μας ήταν ήδη γεμάτο αγριελιές, μέχρι που τις μπόλιασαν οι αρχαίοι έβγαζαν το λάδι τους.  Αναγκαστικά τότε, ήταν όλα φυσικά. Μετά από λίγες χιλιάδες χρόνια, ήρθε η εκβιομηχάνιση και ο καπιταλισμός, ο οποίος μεταξύ άλλων τείνει εκ φύσεως να δημιουργεί τεχνητές ανάγκες. Με την κρίση και επειδή το κέρδος έβγαινε δυσκολότερα, οι παραγωγοί γενικότερα κι όχι μόνο οι ελαιοπαραγωγοί, χωρίστηκαν σε τέσσερις βασικές κατηγορίες: κάποιοι άλλαξαν επάγγελμα, κάποιοι έκαναν τον σταυρό τους και συνέχισαν να κάνουν αυτό που ήξεραν, κάποιοι άρχισαν ή εντατικοποίησαν τις κομπίνες (όπως π.χ. με τα χαλασμένα και τα νοθευμένα λάδια), και άλλοι επέστρεψαν στις ρίζες, όχι από οικολογική ευαισθησία αλλά από οικονομική αναγκαιότητα, καθώς δεν πήγαινε άλλο με τα λιπάσματα και τα ραντίσματα. Έτσι, καί η δουλειά γινόταν, καί η γη παρέμενε καθαρή».

Λένε ότι η κρίση έφερε την καταστροφή αλλά θα ήταν ανόητο να παραβλέψει κανείς ότι έστω και με αυτόν τον βίαιο τρόπο αποκαλύφθηκε πως πολλά πράγματα δεν ήταν όπως τα νομίζαμε. Βέβαια, δεν άλλαξαν όλοι μυαλά.

Σίγουρα όμως όσοι αναθεώρησαν θα υπάρχουν και αύριο, κάτι που δεν μπορεί να το ισχυριστεί κανείς για εκείνους οι οποίοι δεν έμαθαν τίποτε από τα λάθη τους˙ από τα λάθη και τις παρανοήσεις της ελληνικής κοινωνίας.