Αναπολώντας το χθες: Το μόνο όπλο μας η μνήμη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Πότε θα ανθίσουν τούτοι οι τόποι

Πότε θα ‘ρθουν καινούργιοι ανθρώποι

Να συνοδεύσουν τη βλακεία

Στην τελευταία κατοικία…

Γ. Σεφέρης

Όπου κι αν σταθώ η Ελλάδα με πληγώνει.

Η ψυχή της χώρας αιμορραγεί. Βαθιά λύπη για την οδύνη των ανθρώπων, πίκρα για τη φύση που βιάζεται κατά συρροή- και τελικά δεν άντεξε-, αποστροφή για τοςυ φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς.

Άραγε ήρθε η ώρα να ζητήσουμε το λογαριασμό για τις δεκαετίες ανικανότητας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας, μίζας, βρωμιάς και δυσωδίας;

Μήπως όμως για το διαχρονικό έγκλημα φταίμε και εμείς;

Μήπως παραδώσαμε τα κλειδιά σε επαγγελματίες πολιτικούς και τραπεζίτες- εγχώριους και μη- και ταξιδεύουμε σε άλλες πολιτείες;

Μήπως αφήσαμε τη λήθη να νικήσει τα κομμένα καλοκαίρια και τους πνιγμένους χειμώνες;

Μήπως αφήσαμε να μας κλέψουν και τη μνήμη.

Το μόνο όπλο που μας απόμεινε;[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]