Αναπολώντας το χθες: «Έχω να σου σούρνω…»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Μεγαλώσαμε. Με τους παλιούς φίλους βλεπόμαστε πια στη χάση και στη φέξη. Τα λέμε συνήθως στο τηλέφωνο άντε και σε κάποιο facebook (όσοι μπορούν και το χειρίζονται). Γερνάμε και «κλεινόμαστε».
Γίναμε και λίγο, περισσότερο από όσο αντέχουμε, γκρινιάρηδες. Το κακό είναι ότι δεν το καταλαβαίνουμε κιόλας. Νομίζουμε ότι είμαστε ίδιοι, όπως κάποτε…
Θυμάμαι στη γειτονιά ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, πάντα και οι δύο περιποιημένοι, συνταξιούχοι μάλλον του δημοσίου. Ποτέ δεν τους είδα να βαδίζουν μαζί. Άλλοτε προπορευόταν ο άντρας και άλλοτε η γυναίκα. Συνέβαινε λοιπόν το εξής καταπληκτικό. Όταν πήγαινε μπροστά ο άντρας τον γκρίνιαζε πίσω του η γυναίκα, και συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο όταν προπορευόταν η γυναίκα. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι κανείς τους δεν έδινε σημασία στη γκρίνια του άλλου. Σα να μην την άκουγαν…
«Σκέψου να καταντήσουμε και εμείς έτσι», έλεγα τότε με περιπαικτική διάθεση στο κορίτσι μου. «Δεν θα καταντήσουμε» μου απαντούσε γεμάτη σιγουριά. «Θα γκρινιάζω μόνο εγώ~ Έχω να σου σούρνω…»[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
