Αναζητώντας το παρόν
Μετά από εφτά χρόνια σκληρής και αδυσώπητης λιτότητας και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του λαού στενάζει, κάτω από τα δεινά της ανεργίας και της ανέχειας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι.
Όσο κι αν προσπαθεί κανείς, είναι δύσκολο- αν όχι αδύνατον- να διατηρήσει τα όποια ψήγματα αισιοδοξίας μας έχουν απομείνει.
Δυστυχώς, τίποτα δεν προμηνύει ότι ο νέος χρόνος θα είναι λιγότερο επώδυνος απ’ αυτόν που μόλις μας αποχαιρέτησε.
Με το πολιτικό προσωπικό στο σύνολο του να αδυνατεί ή να μην θέλει να αντιληφθεί ότι αυτή η κοινωνία έφτασε στα όρια της αντοχής της. Με τις ψευδαισθήσεις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνοντας την εξουσία θα δρομολογούσε λύσεις που θα μας έβγαζαν από το αδιέξοδο, να εκμηδενίζονται και να φαντάζει κι αυτός σήμερα μέρος του προβλήματος.
Πόσοι άραγε απέμειναν να πιστεύουν ότι διανύουμε τη τελευταία χρονιά της καθοδικής πορείας και ότι επιτέλους θα ξεκινήσει η πολυπόθητη ανάκαμψη. Ακόμη και η περιβόητη ρύθμιση του χρέους που τόσα επενδύσαμε σ’ αυτή μοιάζει υπόθεση που αφορά ένα απόμακρο μέλλον. Ανάμεσα στο χθες και το μέλλον, το παρόν που όλοι έχουμε ανάγκη φαίνεται να έχει χαθεί οριστικά…
