Αναζητώντας ηθική δικαίωση
Πριν σαράντα χρόνια με τις ευλογίες ενός κράτους που συνήθιζε αντί να δίνει λύσεις να σκεπάζει τα προβλήματα «κάτω από το χαλί» δεκάδες ακτήμονες κτηνοτρόφοι εγκαθίστανται μαζί με τις φαμίλιες τους στο δάσος της Στροφυλιάς. Μεταφέρουν μαζί το λιγοστό βιός τους- μερικές εκατοντάδες αμνοερίφια- και ξεκινούν σε αντίξοες συνθήκες τον αγώνα επιβίωσης.
Όταν κάποια χρόνια αργότερα η περιοχή εντάσσεται λόγω ιδιαίτερου φυσικού κάλλους στη ζώνη Natura, κανείς δεν θυμάται ότι εδώ χειμάζουν ανθρώπινες ψυχές.
Το ανάλγητο κράτος αντί να ενσκήψει στο πρόβλημα και να δώσει λύση μέσω της μετεγκατάστασης τους αναλαμβάνοντας και το σχετικό κόστος, χαρακτηρίζει τα παραπήγματα, που φτιάχτηκαν για να στεγάσουν ψυχές και ζωντανά «αυθαίρετα κτίσματα» – λες και μπορούσε να οικοδομήσει κανείς νόμιμα μέσα στο δάσος και σε δημόσια γη- και ξεκινά ένα δικαστικό αγώνα έξωσης τους.
Σήμερα μετά από δικαστικές διαμάχες και αντεγκλήσεις δεκαετιών τα εκτελεστικά όργανα της πολιτείας κρατώντας ανά χείρας ως λάφυρα της νίκης τις τελεσίδικες αποφάσεις έρχονται να γκρεμίσουν τα θλιβερά καταλύματα που αμαυρώνουν το κάλλος της περιοχής αδιαφορώντας αν μαζί ξεριζώνουν ζωές ανθρώπων.
Σ’ αυτή την ιστορία παραλόγου, αναρωτιέται κανείς ποιος άραγε είναι ο θύτης και ποιος το θύμα. Και που μπορεί κανείς να απευθυνθεί για να βρει το δίκιο του.
Ή μήπως όταν αντιδικείς με το απρόσωπο κράτος δίκιο και νόμος δεν υπάρχει…
