Όχι, μην έρθεις ξανά
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”67559″ img_size=”full”][vc_column_text]Τα προβλήματα ήταν εκεί και συνέχιζαν για όλους. Καί για τον μακροχρόνια άνεργο που για άλλη μια μέρα δεν είχε βρει κάτι, καί για τον επιχειρηματία που εξακολούθησε να κλείνει τρύπες αντί να καταγράφει κέρδη, καί για τον εργολήπτη που περίμενε ακόμη τις δουλειές ν’ ανοίξουν, καί για τον συνταξιούχο που δεν ήξερε πού να πρωτοδώσει, καί για τον δημόσιο υπάλληλο που τώρα στα «γεράματα» ανακάλυπτε ότι δεν τολμούσε καν να σκεφτεί το ενδεχόμενο της συνταξιοδότησης. Παρόλα αυτά υπήρχε η κοινή αίσθηση της γέννησης μιας νέας δυναμικής και υπ’ αυτήν την ψυχοκοινωνική έστω έννοια, όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλύτερα.
Δεν το εννοώ αυτό όπως μια φορά κι έναν καιρό ο αβάσταχτα θεατρικός Σαμαράς, πού το «αισθανόταν», με εκείνη την γελοιωδέστατη χειρονομία (όπου ο αντίχειρας τρίβει τον δείκτη και τον μέσο) και ο οποίος μάλιστα αναφερόταν στην επανεκλογή του (!) κι όχι στην εθνική και κυρίως κοινωνική υπόθεση της ανάκαμψης, αλλά με την σημασία της νέας σελίδας, με ό,τι της μέλλει να γραφτεί. Κι αυτό γιατί καλώς ή κακώς η ημερομηνία-ορόσημο της 21ης Αυγούστου σηματοδοτούσε και σηματοδοτεί κάτι διαφορετικό για την χώρα και τους ανθρώπους της. Πόσο μάλλον στην κατεξοχήν περίοδο της ανάτασης με εποχικούς όρους.
Δυστυχώς η ζωή είχε διαφορετική άποψη. Έπρεπε λοιπόν να πιούμε και αυτό το πικρό ποτήρι χωρίς δικαίωμα άρνησης. Έπρεπε να δούμε παιδιά, γυναίκες, νέους και γέρους ανθρώπους να χάνονται μέσα στην στάχτη. Το λέω πρωτίστως γι’ αυτούς οι οποίοι και οι οποίες έχασαν τα πάντα και έμειναν πίσω. Πώς θα συνεχίσουν όλοι αυτοί και αυτές τη ζωή τους; Άγνωστο. Αν θα υπάρχει ζωή… Αν το οτιδήποτε έχει νόημα ή αν το νόημά του είναι αρκετά ισχυρό –όχι άξιο– για να υπερισχύσει του «καθαρού» πόνου.
Ωστόσο τον πόνο τους, τον μοιράζονται σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό με κάθε έναν και κάθε μία από εμάς, που είμαστε τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά σε αυτήν την τραγωδία. Η δική μας η λύπη κρατά βέβαια μόνο μερικές μέρες αλλά κι αυτό ακόμη έχει την σημασία του. Έχει αρκετή σημασία ώστε να ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας να μην ξανάρθει, να μην ζήσουμε ξανά τέτοιο Ιούλιο. Κι ας μην χάσαμε παιδί, αδερφάκι, μάνα ή πατέρα. Να μην έρθει ποτέ ξανά τέτοια στιγμή για τον τόπο τον οποίο στο κάτω κάτω τον μοιραζόμαστε όλοι μας, κι ας λησμονούμε ότι είναι κοινός.
Υγ. Με χωρίζει τεράστια απόσταση πλέον από τον κάποτε αγαπημένο Αρκά αλλά δεν μπορώ παρά να επισημάνω την πηγή έμπνευσης του σημερινού πονήματος. Άλλωστε το έργο του ανήκει σε όλους μας, είτε του αρέσει, είτε όχι.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
