Όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”63180″ img_size=”full”][vc_column_text]Tο ταξίδι για το βορειοδυτικό άκρο του νομού Φλώρινας, μέσα από τους καταπράσινους ορεινούς όγκους, είναι μακρύ και ενίοτε δύσκολο, αλλά ο τόπος, που σήμερα έχει στραμμένο πάνω του το ενδιαφέρον, αποζημιώνει τον επισκέπτη.
Με έκταση που ξεπερνά τα 300.000 στρέμματα, η περιοχή αποτελείται από τη Μικρή και τη Μεγάλη Πρέσπα, που τις ”αγκαλιάζουν” οι γύρω δασωμένες πλαγιές των βουνών. Τη Μικρή Πρέσπα μοιράζονται η Ελλάδα και η Αλβανία, ενώ τη Μεγάλη οι δύο αυτές χώρες και η ΠΓΔΜ. Διόλου τυχαία λοιπόν η επιλογή η υπογραφή της συμφωνίας για το Σκοπιανό να γίνει στην συγκεκριμένη περιοχή και για την ακρίβεια στην Μεγάλη Πρέσπα.
Η Μικρή και η Μεγάλη Πρέσπα είναι από τις παλαιότερες ευρωπαϊκές λίμνες και η ύπαρξή τους καθορίζει τη γεωμορφολογία της περιοχής, ενώ είναι, παράλληλα, πηγή πλούτου, ζωής και πολιτισμού.
Αναμφίβολα, ξεχωριστό γνώρισμα της περιοχής είναι οι άνθρωποί της, οι οποίοι, ως αποδέκτες και χρήστες των ζωοδοτών πρωτογενών πόρων για εκατοντάδες χρόνια, με τις παραδοσιακές μορφές ενασχόλησης (αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία) καθόρισαν, σε σημαντικό βαθμό, την ανάπτυξη και τη διατήρηση αυτής της ποικιλομορφίας.
Η συμφωνία που υπέγραψαν χθες εδώ οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ ολοκληρώνει έναν κύκλο διαπραγματεύσεων που έμοιαζε ατέρμονος, ενώ είχε προκαλέσει στις δύο χώρες βαθιές πολιτικές κρίσεις και είχε υποδαυλίσει εθνικιστικά ανακλαστικά που οδηγούσαν σε πλήρες αδιέξοδο.
Η ελληνική κυβέρνηση ακολούθησε έναν εξαιρετικά σαφή και σοφό δρόμο: υιοθέτησε μέχρι κεραίας τη λεγόμενη «εθνική γραμμή» που είχαν ακολουθήσει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μετά το φιάσκο του 1992.
Μια σύνθετη ονομασία έναντι όλων, με παράλληλη αναθεώρηση των συνταγματικών διατάξεων που θα μπορούσαν να υπονοήσουν βλέψεις «αλυτρωτισμού».
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι προχωρώντας σε αυτό το πολιτικό διάβημα ιστορικών διαστάσεων, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών έδειξαν απόλυτη σταθερότητα από την αρχή της διαπραγμάτευσης, αδιαφορώντας για το όποιο πολιτικό κόστος και χωρίς διάθεση συγκάλυψης όσων τους χωρίζουν ακόμα και από το συγκυβερνών κόμμα των ΑΝ.ΕΛΛ.
Αλλά αυτό ακριβώς το «πολιτικό κόστος» ήταν που επί δεκαετίες εμπόδιζε τις δύο γειτονικές χώρες να λύσουν με έναν αμοιβαία αποδεκτό συμβιβασμό το ζήτημα του ονόματος.
Η δυσκολία βρίσκεται σήμερα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε χθες να επιλέξει ανάμεσα σε δυο πολιτικές στρατηγικές.
Η πρώτη ήταν να αναγνωρίσει ότι η κυβέρνηση κινείται στην εθνική τροχιά του 2008 και να προσθέσει το ειδικό βάρος του στην υποστήριξη της συμφωνίας.
Η δεύτερη ήταν να ακολουθήσει τις συμβουλές του αντιπροέδρου του και να υιοθετήσει τις ακρότητες των συλλαλητηρίων, με μοναδικό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης. Επέλεξε, καθώς φαίνεται, τη δεύτερη.
Είναι πραγματικά ειρωνεία της Ιστορίας ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας να επιχειρεί να χρησιμοποιήσει το μακεδονικό ζήτημα για να προκαλέσει κυβερνητική κρίση, επαναλαμβάνοντας ως φάρσα την τραγωδία που έζησε ο πατέρας του το φθινόπωρο του 1993.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
