Ω αργυρά πανσέληνος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34813″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…

Δεν είναι μόνο ευτυχία, είναι και δυστυχία. Για κάποιους είναι χάδι συντροφικό, και γι’ άλλους μαχαίρι που ματώνει τις πληγές, θυμίζοντας χαμούς μεγάλους και μικρούς. Δεν είναι για όλους η θέα της όνειρο μαγικό, νύχτας θερινής, που πέφτει με τη μορφή εκατομμυρίων αστεριών από τον ουρανό και βυθίζεται στη θάλασσα.

Δεν είναι για όλους δροσερό αεράκι που κατεβαίνει με ορμή από τις βουνοκορφές και δίνει πνοή στον πυρωμένο κάμπο. Το ασημένιο φως της δεν αντανακλά με λάμψη στις βιτρίνες των ματιών εκείνων που μόλις πρ’ ολίγου ή όταν ακόμη ήταν παιδιά πληγώθηκαν από το μαχαίρι που καρφώνει για να αφήσει πίσω.

Μερικές πληγές δεν επουλώνονται ποτέ και στ’ αλήθεια, δεν πειράζει. Μόνο που καμιά φορά, σαν τύχει οι ψυχές να κοιτάξουνε ψηλά και δουν τ’ ολόγιομο φεγγάρι, θυμούνται˙ ζωντανεύει ξανά ο πόνος.

Για λίγο τίποτε δεν μοιάζει ικανό να λυτρώσει το πένθος που τόσο απροσδόκητα γεννήθηκε στα έγκατα της ψυχής. Μήτε η αύρα της θάλασσας, μήτε η ανάσα του βουνού, μήτε του ηφαιστείου ο αέναος ψίθυρος. Σαν από θαύμα τότε, αρχίζει το τραγούδι. Μια ωδή στο άπειρο που όλα τα έχει δει κι όλα τα περικλείει.

Για τις λύπες που περάσαν κι απόψε είπαν να έρθουνε ξανά, φωτίζοντας με φως απόκοσμο του καημού τον ήχο. Αλλά δεν θέλει φως πολύ. Να μην φλογίζεται το ξεχασμένο πάθος. Καλύτερα να το καλύψει λίγο, το συννεφένιο πέπλο.

Τότε μόνο θ’ ακουστεί τραγούδι που θα εξιστορεί τον πόνο των καρδιών. Θα τραγουδά γι’ αυτές˙ μόνο γι’ αυτές, απόψε στην πανσέληνο. Γι’ αυτό…

Ω αργυρά πανσέληνος,

μετρίασε το φως σου,

εις νέφη κρύψου μελανά,

διόλου αμαυρώσου.

Θα τραγουδήσω σκοτεινά

τα βάσανα, τα πάθη,

όσα πληγώνουν και κτυπούν

του στήθους μου τα βάθη

Εκείνη που μ’ ορκίσθηκεν

αιώνιον φιλίαν,

μ’ αρνήθη τώρα, μ’ άφησε

χωρίς καμιάν αιτίαν.

(δημοτικό Νισύρου)[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]