Το Χρονογράφημα: Το όνειρο ενός ξυπνητού
Ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας συνήθιζε να λέει ο Ναπολέων Βοναπάρτης και η ελπίδα είναι το όνειρο ενός ξυπνητού απαντούσε ο Αριστοτέλης όταν τον ρωτούσαν τι εστίν ελπίς.
Αυτή η ελπίδα φτερούγισε πάνω από τον ουρανό της χώρας όταν το κόμμα που πολιτεύτηκε με προμετωπίδα την κατάργηση της λιτότητας, ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου. Μεσολάβησαν πολλά από τότε…
Ο συνήθως αμνήμων λαός επικύρωσε με την σιωπή του το τρίτο μνημόνιο και τα επαχθή μέτρα που το συνόδευαν. Όμως ως γνωστόν «στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό». Η κατάληψη των «χειμερινών ανακτόρων» μόνο τον σοσιαλισμό δεν θεμελίωσε. Ούτε φυσικά μας οδήγησε στη γη της Επαγγελίας. Οι άδικοι φόροι δεν εκτοξεύτηκαν στο πυρ το εξώτερο και οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολούθησαν να τρέχουν με σπασμένα τα φρένα στο κατήφορο.
Οι υποσχέσεις έγιναν αυταπάτες που διαλύθηκαν στο πρώτο ραντεβού με τον ρεαλισμό των δανειστών. Ο πολύαναμενόμενος «κόφτης» ήρθε, όχι όμως για να κουρέψει το δυσθεώρητο χρέος, αλλά ότι ελάχιστο είχε μείνει όρθιο από την επέλαση των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων και η σημερινή απέμεινε να αναζητά εναγωνίως αριστερή νησίδα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που συνυπέγραψε.
Χρεοκοπήσαμε για δεύτερη φορά. Ξοδεύοντας τα ρέστα μας σε ελπίδες και προσδοκίες που αποδείχθηκαν όνειρα απατηλά…
