Το Χρονογράφημα: Το γλυκοχάραμα
Εδώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας πέφτουμε συνεχώς από τα σύννεφα μα μυαλό δεν βάζουμε. Αφελείς όντες, ταξιδεύουμε στους αιθέρες ιππεύοντας χίμαιρες και γκρεμοτσακιζόμαστε καθώς πεζεύουμε με εντυπωσιακές ελεύθερες πτώσεις.
Αν και μας ήρθε ο «ουρανός σφοντύλι» όταν οι εθνοσωτήρες μας υπέγραψαν το πρώτο μνημόνιο με τους ελεήμονες εταίρους, κανείς μας δεν κατάλαβε καλά-καλά τι ήταν αυτό που επακολουθούσε.
Αργότερα όταν αναγκάστηκαν να μας αποκαλύψουν το δυσθεώρητο χρέος που είκοσι χρόνια χτίζαμε ανέμελα, παρότι τα βάψαμε μαύρα, οι σωτήρες μας παρηγορούσαν τάζοντάς μας κατά την προσφιλή τους συνήθεια νέους λαγούς με πετραχήλια.
Όταν ξυπνήσαμε ήταν αργά αφού στο μεταξύ μας είχαν δέσει για καλά χειροπόδαρα. Πέρασαν οχτώ χρόνια δίσεκτα και φως το τούνελ δεν είδαμε.
Το μόνο που απολαύσαμε στα χρόνια της «κατοχής» ήταν οι μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες όσων είχαν την εμμονή να θέλουν να διακυβερνήσουν τον τόπο.
Όμως είτε το θέλουν είτε όχι ο παλιός κόσμος πεθαίνει. Και στο λυκόφως που ζούμε –μέχρι ο νέος να γεννηθεί- είναι αλήθεια ότι πετύχαμε μια μεγάλη κατάκτηση.
Αποδείξαμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε με τα λίγα. Χωρίς δανεικά –που τώρα ξέρουμε- ότι κάποια στιγμή πληρώνονται με πόνο και αίμα. Ίσως αυτό να σηματοδοτήσει το γλυκοχάραμα της επόμενης μέρας…
