Το Χρονογράφημα: Τα «ραντεβού του Σεπτέμβρη»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38312″ img_size=”full”][vc_column_text]Λένε πολλοί πως η πανσέληνος του Αυγούστου είναι η πιο όμορφη. Εγώ πάλι είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως το ολόγιομο φεγγάρι του Σεπτέμβρη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει. Ίσως γιατί συνοδεύεται από μια ρομαντική διάθεση που επιβάλλει ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου.
Δεν ξέρω γιατί άλλα τα «ραντεβού του Σεπτέμβρη» πάντα είχαν για μένα μια άλλη γοητεία. Καθόμαστε ψες βράδυ παρέα φίλων να απολαμβάνουμε τις πρώτες βραδινές δροσιές, βάλσαμο μετά τους καύσωνες που μας κέρασε ο «Καίσαρας» του καλοκαιριού, όταν το είδαμε να ξεπροβάλλει σιγά-σιγά από τις κορυφές των βουνιών και να βάφει με ένα έντονο πορτοκαλί χρώμα τον ουρανό.
Και εμείς παρακολουθώντας με κλεφτές ματιές το σεργιάνι του, να κουβεντιάζουμε που ταξιδεύουν οι ελπίδες και οι τύχες της χώρας. «Πίσω πάντως δεν πάμε» έλεγε ο Γιώργος αθεράπευτος θαυμαστής του Αλέξη. «Ποιοι κατέστρεψαν τούτο τον τόπο το ξέρουμε καλά, οπότε θα στηρίξουμε αυτή την κυβέρνηση μ’όλα τα λάθη της, τα ψέματα και τις ουτοπίες της».
Ο Κώστας πάλι φανερά απογοητευμένος έλεγε «να στηρίξουμε τους μικρούς» που μακάρι να ομονοούσαν και να κατέβαιναν όλοι μαζί.! Και ο Γιάννης κουνώντας στωικά το κεφάλι να λέει «Μα σοβαρά πιστεύετε τώρα ότι υπάρχει πολιτικό υποκείμενο ικανό να αντισταθεί στις εντολές που μας δίνουν οι εταίροι; Μόνο με λαϊκή εξέργεση μπορεί να γίνει δουλειά.
Όχι ότι θα αλλάξει η ανθρωπότητα, άλλα να κουνηθούν λίγο τα αίματα βρε αδελφέ…!» Η βραδιά κύλησε ανώδυνα χωρίς καμία διάθεση να επιβάλλει τις ιδέες του ο ένας στον άλλο. Το φεγγάρι φαίνεται είχε κάνει την δουλειά του. Μπήκε για τα καλά μέσα μας και η γοητεία του δεν μας επέτρεψε να παρεκτραπούμε…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
