Το Χρονογράφημα: Προσδοκώντας την Ανάσταση

Μεγάλη Εβδομάδα και η ζωή μας αλλάζει χρώμα.

Οι πόλεις και τα χωριά μας ζωντανεύουν. Οι πλατείες γεμίζουν παιδιά και βουίζουν σαν τα μελίσσια την άνοιξη. Τραπεζάκια έξω, πρωϊνοί καφέδες και συναντήσεις. Ξανανταμώνουν οικογένειες και παιδικοί φίλοι, τα πατρικά σπίτια ανοίγουν ξανά, οι νονοί πάνε κι έρχονται με τα δώρα, παίρνει ανάσα και η ταλαιπωρημένη αγορά.

Αλλάζει η συμπεριφορά μας και πώς να είναι αλλιώς αφού τούτες οι μέρες αποτελούν μυσταγωγία για πιστούς και μη. Το Άγιο φως φωτίζει ψυχές και μυαλό. Τα φώτα στα σπίτια ανάβουν, οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά.

Μόνο που η διάχυτη αίσθηση ευφορίας διακόπτεται πού και πού, όταν η συζήτηση πάει -αναπόφευκτα λες- στο αβέβαιο μέλλον της οικονομικής κατάστασης.

Στις σωστές ή λάθος αποφάσεις που πήραμε, στις δοκιμασίες και απογοητεύσεις που βιώσαμε, στις ελπίδες που διαψεύσθηκαν.

Αξίζει άραγε ότι θυσιάσαμε για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη; Θα βρει δουλειά ο άνεργος, θα σταματήσουν να αιμορραγούν τα γηρατειά, θα βρουν το δρόμο τους τα παιδιά μας; Θα πάψει ο ουρανός μας νάναι τόσο μακρινός και αδιάφορος, θα μεγαλώσει τούτος ο τόπος να μας χωρέσει όλους.

Θάρθει κάποτε η πολυπόθητη Ανάσταση για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση…