Το Χρονογράφημα: Για το γαμώτο
Εγκεφαλική πάθηση (sic) κινδυνεύουμε να υποστούμε όσοι καθόμαστε απέναντι στο γυαλί, περιμένοντας, να ενημερωθούμε για την κρισιμότητα των ημερών που διάγουμε. Πως χωράει αλήθεια τόση μαυρίλα σ’ ένα μικροσκοπικό κουτί, και μάλιστα κιτρινισμένο λόγω ιδεολογικών εμμονών.
Μοναδική συμβουλή, κλείστε το. Ψήστε ένα λαχταριστό ελληνικό καφέ, βγείτε στη βεράντα σας και απολαύστε τον. Θα σας έλεγα μάλιστα να επιλέξετε την πιο θεριακλήδικη μορφή του. «Πολλά βαρύς και όχι» ήτοι βαρύ και ασήκωτο όπως τα ερωτηματικά που στοιχειώνουν τη γκλάβα μας.
Με μια κατάφαση ή με μια άρνηση καθορίζεται το παρόν και το μέλλον μας. Θα κλείσει επιτέλους η μακρόσυρτη και βασανιστική αξιολόγηση, και εάν ναι, πόσο βαρύ θα είναι το τίμημα που θα κληθούμε να πληρώσουμε. Ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω, αν μας έδινε ξανά το δικαίωμα επιλογής ο Τσίπρας, αν θα προτιμούσα να ρίξω ένα ξεψυχισμένο ναι ή αν θα έλεγα ξανά ένα δαγκωτό όχι.
Κι ας κινδυνεύω να με χαρακτηρίσετε αιθεροβάμονα. Γιατί, σκιάζομαι όταν ακούω τον ορκισμένο εχθρό- τον κ. Σόιμπλε- να μου μιλά με τα καλύτερα.
Γιατί βαρέθηκα τις τσιρίδες του Άδωνη ότι αργήσαμε και φούσκωσε ο λογαριασμός. Γιατί δεν αντέχω τη σιωπή του Δεν δια- σαλεύω την αταξία για να μην υποστεί την μήνη του αρχηγού. Γιατί κουράστηκα να ακούω τον κ. Τόμσεν να επαναλαμβάνει ότι έκανε λάθος και απλά να νίπτει τας χείρας του.
Κι ας τάξουν τούτη τη φορά στον Αλέξη τον ουρανό με τ’ άστρα. Όχι και πάλι θα θελα να τους πω.
Για το γαμώτο ρε γαμώτο…
