Το μπλε και το λευκό

Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια καθημερινής χρήσης, εξακολουθεί να με εκπλήσσει αυτή η αμεσότητα της πληροφορίας που προσφέρει το διαδίκτυο. Εκεί που περπατάς ανέμελος στο δρόμο, τσουπ, έρχεται όχι απλώς ένα μήνυμα, αλλά μία φωτογραφία που τραβήχτηκε μόλις πριν από μερικά δευτερόλεπτα και δείχνει ένα χιονισμένο τοπίο˙ ένα τόσο όμορφο θέαμα που σου γεννά ακαριαία την επιθυμία να βρισκόσουν εκεί. Η φωτογραφία όμως έφτασε χωρίς λεζάντα κι έτσι ψαχνόμουνα να καταλάβω από πού είναι. Προσπάθησα μάλιστα να επικοινωνήσω με τον αποστολέα, αλλά μάλλον δεν είχε σήμα, αφού το τηλέφωνό του φαινόταν να είναι κλειστό. Κι ύστερα σου λέει, «τεχνολογία αιχμής». Τι να τα κάνεις την εξέλιξη άμα αδυνατεί να σου προσφέρει τα βασικά; Προτού όμως προλάβω να κάνω δύο βήματα, χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ο Σπύρος, παλιός και αγαπημένος φίλος από τα φοιτητικά χρόνια. Γελάγανε και τα μουστάκια του Σπύρου αν και ούτε μουστάκια έχει, ούτε μπορούσα να τον δω. Ακουγόταν πάντως πανευτυχής και ο λόγος είναι ότι το προηγούμενο βράδυ είχε νιώσει μια ξαφνική νοσταλγία για το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων, που τόσο πολύ το αγαπά. Εκεί άλλωστε πέρασε και τα παιδικά του χρόνια, στα Χάνια, το ορεινότερο χωριό του βουνού. Το σπίτι τους είναι χτισμένο μέσα στο δάσος, σε μία καταπράσινη πλαγιά, απ’ όπου μπορείς να δεις μέχρι πέρα το πέλαγο. Συνήθως πηγαίνουν τα καλοκαίρια, αν και παραέχει δροσιά καθώς ακόμα και στην καρδιά του θέρους, το βράδυ θέλει βαριά κουβέρτα για να κοιμηθείς.

Ούτε ο ίδιος μπορούσε να εξηγήσει πώς του ήρθε να ανέβει στα Χάνια χειμωνιάτικα και μάλιστα αργά το απόγευμα, όταν το σκοτάδι απλωνόταν ήδη πυκνό ολόγυρα. Του βγήκε σε καλό πάντως γιατί βγαίνοντας από το σπίτι το επόμενο πρωί, για να επιστρέψει στο Βόλο, είδε έκπληκτος ότι το είχε στρώσει για τα καλά. Εξυμνούμε διαρκώς το μοναδικό μπλε της Ελλάδας, αλλά η αλήθεια είναι και το λευκό της πάει πολύ.