Το κοράκι, το σπουργίτι και ο swan

Είδε και απόειδε το «κοράκι» του Ατλαντικού, απηύδησε που το γένος του στην από δω πλευρά του ωκεανού έχει λουφάξει και αποφάσισε να κράξει.

Σιγά που θα άφηνε ένα σπουργίτι να νομίζει ότι μπορεί να κελαηδά στο δάσος. Σκέπασε λοιπόν με τις αγριοφωνάρες του την περιοχή και γύρισε και είπε στον «εχθρό».

Είδες τι ωραία που τραγουδάω; Νομίζεις εσύ ότι τραγουδάς καλύτερα από μένα; Είδες τι σωστό τόνο έχω; Και πόσο σπάνιο μέταλλο. Μόνο η δική μου λαλιά ακούγεται σε όλο το δάσος. Κι άρχισε να κράζει ακόμα πιο δυνατά.

Το σπουργίτι σιωπηλό έκλεισε τα αφτιά του.

Έξαλλος ο κόρακας από τη σιωπή του σπουργιτιού και από την αγενή του πράξη να κλείσει τα αφτιά του στην κοράκιο μελωδία, άρχισε να ουρλιάζει.

Να έρθουν όλα τα ζώα του δάσους, να μας κρίνουν ποιο τραγουδάει καλύτερα, φώναξε.

Τα ζώα μαζεύτηκαν απρόθυμα. Μπορεί να μη το μαρτυρούσαν όλα όμως κρυφά, βούλωναν τα αφτιά τους όταν έκραζαν τα κοράκια.

Μόνη εξαίρεση, ο swan το γουρούνι από τη Γερμανία. Αυτό δέχθηκε μετά χαράς τη πρόσκληση.

Λοιπόν ποιο τραγουδάει καλύτερα, ρώτησε ο κόρακας και ο swan χωρίς κανένα ενδοιασμό απάντησε «Μα φυσικά εσύ». Τα άλλα ζώα ουδόλως εξεπλάγησαν από την απάντηση. Ήξεραν ότι ο swan δεν συμπαθεί ούτε τα άντερα του, το μικρό σπουργίτι θα λυπόταν…