Το δράμα της κωμωδίας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”37310″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Εντελώς τυχαία, άρχισα να παρακολουθώ εκτενή αποσπάσματα από τη δουλειά του Χάρρυ Κλυνν. Ω, μα πόσο περίεργα συναισθήματα παντρεύτηκαν εκείνα τα λεπτά!
Από τη μία γέλιο και ευχαρίστηση για τα όσα τραγελαφικά τολμούσε να εκστομίσει και από την άλλη, θλίψη και απογοήτευση για το σημερινό κατάντημα της σάτιρας. Υπάρχουν καλές στιγμές, δεν λέω, αλλά λείπουν οι μεγάλοι αστέρες.
Λείπει η ρηξικέλευθη ματιά, που προσφέρει διαρκώς τροφή για σκέψη στον λαό. Λείπει η αναγκαία σταθερότητα και η απαρασάλευτη συνέπεια στο λειτούργημα του κωμικού, ο οποίος στέκεται στα ίσα απέναντι σε όλους, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν.
Κάποτε, ο Τζίμης Πανούσης, άλλοτε ο Λάκης Λαζόπουλος, από άλλο μετερίζι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης και φυσικά ο Χάρρυ Κλυνν, μιλούσαν γι’ αυτά που πολύς κόσμος σκεφτόταν ή έστω «μυριζόταν» αλλά συνήθως κανείς δεν έπαινε στον ευγενή κόπο να τα κατονομάσει ανοιχτά.
Η σάτιρα, είναι εκείνος ο τύπος, που στέκεται το ίδιο εμβρόντητος με το πλήθος μπροστά στο απίστευτο θέαμα και ανακράζει με όλη τη δύναμη της φωνής του: «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Σήμερα μείναμε δυστυχώς με κάθε λογής αντιδραστικούς αλλά και αυτόκλητους υπερασπιστές του ενός και μόνο αληθινού δόγματος, της μιας και μόνης αλήθειας…
Ο Χάρρυ έχει σταματήσει ευτυχώς εδώ και πολλά χρόνια να κάνει σάτιρα. Πλέον ασχολείται με άλλα πράγματα όπως τον ευθύ σχολιασμό της πολιτικής επικαιρότητας από το blog του και την ποίηση. Ίσως να κατάλαβε κάτι που αρκετοί συνάδελφοί του ακόμη αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν: η εποχή τους πέρασε και η μπογιά τους στέγνωσε.
Η σάτιρα θέλει οξύτητα, θέλει καυστικότητα αλλά θέλει και καλό γούστο για να μπορέσει να πει αυτά τα οποία πρέπει να ειπωθούν και ταυτόχρονα να είναι μπροστά από την εποχή της. Για παράδειγμα, ποιος να το φανταζόταν ότι μια μέρα ο Γιώργος Μάγκας –εξαιρετικός σε αυτό που παίζει και τον σέβεσαι όποια μουσική κι αν ακούς– με τα λαμέ του και το κλαρίνο του, θα ξεκινούσε να παίζει στα Διάσελλα από το καμπαναριό μιας Εκκλησιάς.
Κι όμως, συνέβη. Κι όμως, ο Χάρρυ Κλυνν το είχε προαναγγείλει εδώ και 35 χρόνια, με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
