Συνοικία το όνειρο
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”35829″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Το σινεμά ήταν κατάμεστο. Λίγα λεπτά πριν από την έναρξη της προβολής, δεν έπεφτε ούτε καρφίτσα. Ήταν φανερό ότι υπήρχε μία περίεργη ατμόσφαιρα στους θεατές, οι οποίοι αδημονούσαν να παρακολουθήσουν την ταινία. Θύμιζε καζάνι που κοχλάζει σε σιγανή φωτιά. Οι αριστερές καταβολές του σκηνοθέτη πάντως, σίγουρα δεν προεξοφλούσαν μία ήσυχη και ανεμπόδιστη προβολή. Τα προβλήματα με τις αρχές είχαν ξεκινήσει ήδη από τα γυρίσματα όπου ο κλεφτοπόλεμος έδινε και έπαιρνε και η ταινία ολοκληρώθηκε μετ’ εμποδίων.
Για τον ίδιο λόγο, στο συγκεκριμένο κινηματογράφο, όπως και οπουδήποτε αλλού προβαλλόταν η ταινία με τίτλο «Συνοικία το όνειρο», σε σκηνοθεσία Αλέκου Αλεξανδράκη, ασφαλίτες ήταν ακροβολισμένοι ανάμεσα στους θεατές, έτοιμοι να παρέμβουν σε περίπτωση που τα πράγματα ξέφευγαν από τον έλεγχο. Όπερ και εγένετο, αφού σε πολλούς κινηματογράφους η προβολή διακόπηκε από την αστυνομία.
Ωστόσο, όπως είχε εξομολογηθεί ο Αλεξανδράκης σε συνέντευξή του στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, περισσότερα προβλήματα είχαν με τους τραμπούκους παρά με τη αστυνομία: «Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους. Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο».
Καλά όλα τ’ άλλα, αλλά σενάριο Λειβαδίτη και μουσική Θεοδωράκη; Ήταν σα να τους κορόιδευε μέσα στα μούτρα τους! Τελικά η ταινία αποσύρθηκε από τις αρχές και μόνο μετά από έντονες διαμαρτυρίες του τύπου της εποχής, επεστράφη στις αίθουσες πετσοκομμένη και λογοκριμένη, μόνο στα μείζονα αστικά κέντρα.
Παρά ταύτα, ο Αλεξανδράκης και το δημιούργημά του πέρασαν στην ιστορία. Θεωρήθηκε μία από τις πρώτες νεορεαλιστικές ταινίες στην Ελλάδα, κέρδισε το βραβείο φωτογραφίας και β’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κυρίως όμως κατάφερε να κάνει μία ταινία γι’ αυτά που ήθελε να μιλήσει ο ίδιος.
Πενήντα έξι ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνο το καλοκαίρι του 61΄, ο λόγος του παραμένει επίκαιρος όσο και ανυπέρβλητα διδακτικός.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
