Στον δρόμο που πήρα…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34697″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…
Η αλήθεια είναι πως πότε κέρδιζα το ψωμί μου και πότε με τάιζε από συμπόνια κανένας φίλος, έζησα όπως μπόρεσα, άλλοτε καλά και άλλοτε άσχημα, όπως έρχονταν τα πράγματα, η αλήθεια είναι πως έχασα την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων, πως τα οικονομικά μου βρίσκονται σε αξιοθρήνητη κατάσταση, πως το μέλλον μου είναι αρκετά σκοτεινό, πως μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, πως έχασα καιρό κερδίζοντας το ψωμί μου, πως οι μελέτες μου βρίσκονται κι αυτές σ’ αρκετά αξιοθρήνητη κι απελπιστική κατάσταση, και πως μου λείπουν πολλά, αφάνταστα περισσότερα απ’ όσα έχω.
Αυτό όμως σημαίνει ξεπεσμό και πως δεν κάνω τίποτα; Ίσως πεις: μα γιατί δε συνέχισες τις σπουδές σου, όπως θα θέλαμε, πηγαίνοντας στο Πανεπιστήμιο; Τούτο μονάχα θα σου απαντήσω: θέλεις πολλά λεφτά γι’ αυτό κ’ εξάλλου η σταδιοδρομία αυτή δεν είναι πιο λαμπρή από κείνη που ακολουθώ σήμερα. Μα πρέπει να συνεχίσω τον δρόμο που πήρα – αν δεν κάνω τίποτα, αν δε μελετάω, αν δεν ερευνώ πια, είμαι χαμένος.
Αλίμονο, τότες, σε μένα…
Η τραγικότερη και ταυτόχρονα ασύγκριτα άδικη μοίρα μιας γνήσιας ιδιοφυίας, είναι να μην της αποδίδεις την αξία που της πρέπει όσο αυτή ζει και αναπνέει. Κι αυτό διότι, όσο μεγάλα ή δυσβάσταχτα κι αν είναι τα προβλήματα μιας τέτοιας φύσης πέραν της καθημερινής καλλιτεχνικής της πρακτικής, όταν η τέχνη της αναγνωρίζεται, τότε το άτομο απολαμβάνει τουλάχιστον την ικανοποίηση της επιβεβαίωσης του ταλέντου και των απροσμέτρητων κόπων και αγωνιών του.
Σήμερα ολάκερη η ανθρωπότητα αναγνωρίζει τον Ολλανδό Βίνσεντ Βαν Γκογκ, ως έναν από σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Οι πίνακές του πωλούνται έναντι αστρονομικών τιμών και θεωρούνται από κοινό και κριτικούς ως αδιαπραγμάτευτα αριστουργήματα μιας αληθινής ιδιοφυίας. Ξέρετε πόσους πίνακες είχε πουλήσει, μέχρι την ημέρα αποφάσισε να κόψει ο ίδιος το νήμα της ζωής του, στις 29 Ιουλίου 1890; Μόλις έναν. Είναι αδιανόητο αλλά είναι γεγονός. Ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης αυτοκτόνησε, βυθισμένος στην ανυποληψία και την θλίψη, που εξάλλου τον κατέτρυχε σε όλη του την ζωή.
Στο απόσπασμα που παρατίθεται παραπάνω, εξηγεί σε γράμμα προς το μοναδικό από τα αδέρφια του με το οποίο ένιωθε να έχει μία κάποια σύνδεση –είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Τεό Βαν Γκονγκ ήταν ουσιαστικά ο μόνος που ενδιαφερόταν γι’ αυτόν και τον συντηρούσε οικονομικά– ότι έτσι όπως διάλεξε να πορευτεί στο βίο του, δεν υπάρχει επιστροφή γι’ αυτόν. Έπρεπε να συνεχίσει, κι όσο άντεχε. Δεν άντεξε πολύ, αλλά πρόλαβε να αφήσει πίσω του συνολικά πάνω από 800 έργα τέχνης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
