Στον αστερισμό της «Αριστείας»
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”29171″ img_size=”full”][vc_column_text]Δυστυχώς σ’ αυτό τον τόπο, δεν υπάρχει «πολιτική ζωή» χωρίς εχθρούς. Οι πολιτικοί μας ταγοί υπάρχουν και δίνουν νόημα στην ύπαρξη τους, επειδή πρέπει να κατατροπώσουν τους αντιπάλους, που πάντα είναι άχρηστοι, επιβουλεύονται το μέλλον των παιδιών μας, την ελευθερία, τη θρησκεία, το έθνος.
Και αυτοί εκεί, ταγμένοι δήθεν να υπερασπίζονται τα ιερά και όσια. Όχι γιατί αυτά τους βολεύουν για την κατάκτηση της εξουσίας, (βλέπετε, δεν βγαίνει εύκολα από τον καθένα αυτού του φυράματος η σκέψη ότι έχει γεννηθεί για να κυβερνήσει) αλλά γιατί αυτές είναι οι «αξίες» που οφείλουν να υπηρετούν.
Κάπως έτσι ξεκινάνε οι θεωρίες και οι ιδέες και με «δημοκρατικό» τρόπο καταδυναστεύουν τελικά τους ίδιους και την κοινωνία. Φυσικά τους είναι παντελώς αδιάφορο αν όλα τούτα ωφελούν ή αν ξυπνούν στην κοινωνία την αντιπαλότητα και το μίσος. Αρκεί να γίνεται πιο εύκολος ο δρόμος που έχουν χαράξει με πονηριά και ιδιοτέλεια για την επικράτηση και την κυριαρχία. Η ειλικρίνεια και η αλληλεγγύη ως προϋπόθεση για την επιβίωση των ανθρώπων στις σημερινές απάνθρωπες συνθήκες, είναι ιδεολογικά φούμαρα. Το εξωφρενικό είναι, ότι υμνώντας λάβαρα και σημαίες, νομίζουν ότι υπηρετούν την «Αριστεία» τον θλιβερό εαυτό τους μόνο υπηρετούν…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
