Στο σύνορο του καλοκαιριού…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”70043″ img_size=”full”][vc_column_text]Στο σύνορο του καλοκαιριού βραδιάζει. Σε λίγο η πρώτη σταγόνα της βροχής θα έρθει να κάνει τη δουλειά της, μια και όπως επιμένει ο ποιητής δεν μας λογαριάζει πια ο καιρός.
Όμως στο λιγοστό φως, νοιώθεις η νύχτα που έρχεται να σου ανοιγοκλείνει το μάτι.
Το γειτονικό φθινόπωρο μπαίνει στο διάδρομο παίρνοντας δυναμικά την σκυτάλη.
Σύντροφοι των ίδιων ημερών, λένε παρόμοιες ιστορίες. Και σαν γέροντες των αμέτρητων χρόνων που είναι, έχουν να μας αφηγηθούν ιστορίες χωρίς τελειωμό.
Για παραθεριστές που φεύγουν, για παραλίες και εξοχές που ησυχάζουν, για βάρκες που τραβιόνται στη ξηρά, για δειλινά και ηλιοβασιλέματα πίσω από διάφανα σύννεφα.
Πορευτήκαμε τις μέρες του Αυγούστου με το άγγιγμα του να καεί στους ώμους μας.
Με το φως του να μεγαλώνει τις μέρες και να γεμίζει τις νύχτες μας. Με την ανεμελιά του να φωτίζει τη γκρίζα καθημερινότητα. Με την γεύση του ιδρώτα να ξεδιψά την κούραση ατέλειωτων ωρών από πέτρα και ήλιο.
Να’ μαστε τώρα στην άκρη του καλοκαιριού. Όμως ακριβώς πίσω έρχονται οι μέρες του φθινοπώρου. Όχι μ’ αυτή τη πλάνη της μελαγχολίας, αλλά με την γλυκύτητα μιας όμορφης εποχής. Της πρώτης εποχής στο κύκλο του γήινου χρόνου. Σε μια κυκλική διαδρομή που όλα βρίσκονται σε μια αέναη συνέχεια.
Ακόμα και η αρχή και το τέλος…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
