Στη χώρα των λωτοφάγων ή αν έχεις κοντή μνήμη διάβαινε (2)

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”70299″ img_size=”full”][vc_column_text]Όσοι πίστεψαν ότι η άποψη που εξέφρασε ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Δημήτρης Κρεμαστινός ότι,« ο κόσμος του 48% που κατά καιρούς στήριξε το ΠΑΣΟΚ σήμερα βρίσκεται μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κατά συνέπεια είναι κοινό αίτημα όλων αυτών των ανθρώπων να βρεθούν σε ένα κοινό χώρο όλοι μαζί» θα μπορούσε να αποτελέσει μια ρεαλιστική πραγματικότητα, δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για να διαπιστώσουν ότι επρόκειτο για μια μεγάλη ψευδαίσθηση.

Λίγες ώρες αργότερα η Φώφη Γεννηματά στην εκδήλωση για την επέτειο της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, ξεκαθάριζε πως στόχος της είναι η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ καταθέτοντας εν είδει παρακαταθήκης την περίφημη φράση «Να πάνε από κει που ήρθαν».

Θεωρητικά η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα μπορούσε να εξασφαλίσει  μια μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά είναι προφανές ότι για την πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ ο θάνατος του ενός κόμματος είναι η ζωή του άλλου. Αλώστε η επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να συνεργαστεί με ένα κόμμα που πολλοί θεωρούν  ακροδεξιό αποτελεί  κάτι σαν «προπατορικό αμάρτημα».

Μάλλον το «δημοκρατικό μέτωπο», η αίσθηση πως οι «όμοροι» χώροι ανήκουν σε μια ευρύτερη παράταξη, ανήκει στο παρελθόν.

Η ενδεχόμενη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη περίπου έχει προαγγελθεί, αφού ο βασικός στόχος είναι η «στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» έστω  κι αν αυτό θα είναι το τέλος του κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με σαφή αντιδεξιά ταυτότητα.

Πολλές φορές στην ελληνική ιστορία εμφανίστηκε το φαινόμενο να υπάρχει το αίτημα της ενότητας της δημοκρατικής παράταξης, αλλά οι ηγεσίες να επέλεξαν ένα μικρό κόμμα που να τους ανήκει, από το να ενταχθούν σε ένα μέτωπο που θα έφερνε τη νίκη.

Αν η κρίση έφερε την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την διάσπαση της Νέας Δημοκρατίας- μαζί με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ – η έξοδος από αυτή, με τον ρυθμό που θα έχει, θα αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό, αλλά όχι με φυγή προς τα πίσω.

Εκεί περιμένει ένα μακάβριο παρελθόν, που πολλοί θέλουν να μετατρέψουν σε πολιτική πρόταση με μίσος και διάθεση να εκδικηθούν και να τιμωρήσουν -ως πολιτική δικαίωση. Το μέλλον όμως είναι αλλού και η έξοδος από την οικονομική καταστροφή ή την ακινησία θα εκφραστεί με νέες ιδέες, νέες προτάσεις και φυσικά νέα πρόσωπα στην πολιτική ζωή.

Υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι σε τέσσερα-πέντε χρόνια από τώρα, όσο θα κρατάει το πέρασμα στην μεταμνημονιακή Ελλάδα, μερικά κόμματα θα έχουν φύγει από αυτό τον μάταιο κόσμο.  Αυτή είναι η διαλεκτική της ζωής.

Από αυτή την άποψη  η ζωή θα απαντήσει με νέες πολιτικές ανάγκες και λύσεις σε όσους πολιτεύονται με εφιάλτες, θέλοντας να γυρίσουν την Ιστορία πίσω για να διορθώσουν το παρελθόν. Η έξοδος από τα μνημόνια, όπως διατυπώνεται το αίτημα της νέας εποχής, θα είναι πρώτα πρώτα το τέλος της φοβίας για το μέλλον.

Αν το δημοκρατικό μέτωπο είναι αναγκαίο για τη φυγή προς το μέλλον, χωρίς επιστροφή στο παρελθόν, και δεν μπορούν να το συγκροτήσουν κομματικές ηγεσίες, μπορεί ο ανώνυμος δημοκράτης -που μπορεί και να απέχει σήμερα από την κάλπες και την ενεργή πολιτική- να το επιβάλλει.

Το τέλος της κρίσης, όσο αργόσυρτο κι αν είναι, θα διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπου δεν έχουν θέση άταφα νεκρά της μεταπολίτευσης. Η πολιτική ζωή διαμορφώνεται από την οικονομία και τα κόμματα αντανακλούν την ελληνική κοινωνία- με τη νέα ταξική της σύνθεση μετά την κρίση.

Από αυτή την πλευρά όσοι στριμώχνονται για την διαθήκη της 3ης Σεπτέμβρη, σε εκδηλώσεις που μοιάζουν με κηδείες, μάλλον έχουν χάσει το τρένο. Η Ελλάδα αλλάζει, πάει μπροστά κι ο αγώνας ανάμεσα στο παλιό και το προοδευτικό δεν έχει να κάνει με κομματικές ταμπέλες.

Αυτοί που θα πρέπει να χτίσουν πάλι την ελληνική οικονομία για λόγους εμφανείς θα πρέπει ταυτόχρονα να ξαναχτίσουν την δημοκρατική παράταξη -που δεν παύει να υπάρχει επειδή τα κόμματά της πεθαίνουν-, να χτίσουν την Αριστερά που βγαίνει από την κρίση ηττημένη.

Το μόνο πρόβλημα είναι πως αυτό το μέλλον, πάλι, αργεί πολύ.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]