Στα χρόνια της χολέρας

Και κάπως έτσι, η ένδοξη Ηλεία, έγραψε πάλι ιστορία. Κι αν με ρωτήσεις με απορία «τι κάναμε;» Αν εξασφαλίσαμε την κατασκευή κάποιου μεγάλου έργου για την περιοχή. Αν πετύχαμε τη δημιουργία κάποιου σπουδαίου προϊόντος. Αν σπάσαμε κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ. Τι καταφέραμε τέλος πάντων και του αποδίδω τη διάσταση ιστορικού γεγονότος, θα σου θυμίσω με αίσθημα κατανόησης για την άγνοια σου το νέο Ηράκλειο άθλο μας. Ξεχνάς φίλε μου ότι καθαρίσαμε τον κόπρο του Αυγεία; Ξεχνάς ότι τώρα πλέον στις πόλεις και στα πολλά και όμορφα χωριά μας, δε θα βρεις σκουπίδι; Ότι δεν θα ξαναδείς κάδους ξέχειλους και ζουμιά να τρέχουν, ούτε βουνά απορριμμάτων να ορθώνονται μπροστά σου. Ότι δεν θα δεις πλαστική σακούλα να χορεύει στον άνεμο ούτε η μπόχα θα σου καίει τα ρουθούνια.

Ότι σε τούτα εδώ τα μάρμαρα βρωμιά ξανά δεν πιάνει, που θα έλεγε και ο ποιητής.

Μην απορείς λοιπόν καλέ μου φίλε γιατί ζυγώνει η ώρα που ποιητές και λογοτέχνες θα ζητούν από τη μούσα να τους χαρίσει έμπνευση αρκετή ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν τον θαυμασμό τους για το μεγάλο μας αυτό επίτευγμα. Τα χρόνια της χολέρας πέρασαν φίλε μου για μας. Περάσαμε δύσκολα χρόνια δεν λέω, αλλά τώρα μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με περίσσια περηφάνια και αισιοδοξία. Κι αν δεν ξεκίνησε η Ολύμπια Οδός μη σκας, αργά ή γρήγορα κάποτε τέλος πάντων, θα γίνει και αυτή. Κι αν δεν έχουμε αεροδρόμιο για να αναπτυχθεί ο τουρισμός μας, άλλο κακό. Εμείς έχουμε την Ολυμπία και την Ήλιδα. Κι αν στο Κατάκολο δεν φτιάχτηκε ποτέ μαρίνα δεν πειράζει. Εμείς έχουμε τα κρουαζιερόπλοια που πάνε κι έρχονται. Κι αν τα προϊόντα της ευλογημένης τούτης γης δεν φθάνουν στις μεγάλες αγορές, δε βαριέσαι. Εμείς είμασταν πάντα μαθημένοι στα λίγα. Κι αν για τα παιδιά μας εδώ δεν υπάρχει αύριο, το δρόμο της ξενιτιάς τον ξέρουμε χρόνια. Ένα μόνο να εύχεσαι. Να έχει ο θεός καλά αυτούς που χρόνια μας διαφεντεύουν. Αναρωτιέσαι τι θα γίνουμε αν ξαφνικά μας λείψουν ντόπιοι και ξένοι σωτήρες;

Αν μείνουμε μόνοι χωρίς «βαρβάρους»;…