Σέλφι: Η διαδραστικότητα της αδιαφορίας
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”73463″ img_size=”full”][vc_column_text]Δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία οι λεπτομέρειες. Ανεξάρτητα από την εκάστοτε περίπτωση, το φαινόμενο είναι γενικό και επαναλαμβανόμενο. Ένας άνθρωπος βρίσκεται ξαφνικά πεσμένος στον δρόμο. Ίσως μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα να πήγαινε κανονικά στη δουλειά του. Ένα ακόμη πρόσωπο ανάμεσα στα χιλιάδες, που κυκλοφορούν αδιάφορα, σχεδόν μηχανικά, μέσα στη νωθρή καθημερινότητα της μεγαλούπολης. Τι συμβαίνει όμως αν ένα από αυτά τα πρόσωπα αντιμετωπίσει απροσδόκητα μία δύσκολη κατάσταση; Αν για οποιοδήποτε λόγο απειλεί να αυτοκτονήσει; Αν για οποιοδήποτε λόγο χάσει τις αισθήσεις του και σωριαστεί στο πεζοδρόμιο;
Τα ερωτήματα συνεχίζονται. Θα ενδιαφερθεί κανείς;; Θα βρεθεί κανείς να βοηθήσει; Να φωνάξει, έστω για βοήθεια; Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι θα βγάλουν αυτόματα το κινητό τους και θα αρχίσουν να καταγραφούν το συμβάν, ώστε να το ανεβάσουν αργότερα στον λογαριασμό τους στα σόσιαλ μίντια και να αποσπάσουν likes και views. Αυτή είναι η παγκοσμιοποίηση ή τέλος πάντων μια βασική της έκφανση. Η δημοσίευση, η διακίνηση του «θεάματος», και της πληροφορίας. Ακόμα κι αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου και στο οποίο μπορείς να συμβάλλεις θετικά καθορίζοντας άμεσα την πραγματικότητα, το βιώνεις παθητικά, σαν θεατής. Σα να το παρακολουθούσες από την οθόνη της τηλεόρασης, του λάπτοπ ή του κινητού σου. Τούτη είναι η διαδραστικότητα της αδιαφορίας. Ένα παράδοξο αλλά πέρα για πέρα θλιβερά αληθινό σχήμα, στο οποίο ο ανθρώπινος πόνος είναι αυστηρά θέαμα και η αυτοεκτίμηση μετριέται όπως το ποσοστό της τηλεθέασης.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
