Πως πέρασαν τα χρόνια…

Σήμερα από το πρωί, βάλθηκε να θυμάται. Πως πέρασαν τα χρόνια…

Πότε ήταν που έσφιγγε το χέρι της μάνας όταν φοβόταν, όταν έφηβος ξενύχτησε για πρώτη φορά, όταν τελείωσε το λύκειο, φοιτητής, στρατιώτης.

Δεν ήταν μέσα στα σχέδια του να ξενιτευτεί.

Έκανε τις προσπάθειες του, χτύπησε πόρτες, δέχθηκε κακοπληρωμένες δουλειές, σε εργοδότες- λαμόγια που δεν τον ασφάλιζαν. Που τον ήθελαν «εκ περιτροπής» μια ναι και μια όχι.

Έλεγε όμως ότι έχει δύναμη και θα το παλέψει.

Ύστερα άκουσε και κείνο το πανηγυρικό  μήνυμα του πρωθυπουργού και αναπτερώθηκε το ηθικό του. Απευθυνόταν ιδιαίτερα στους χιλιάδες νέους επιστήμονες που είχαν πάρει των οματιών τους αναζητώντας δουλειά σε ξένους τόπους. «Ο μεγάλος εθνικός μας στόχος είναι να ξαναγυρίσετε στην πατρίδα. Να σας γυρίσουμε πίσω. Να δουλέψουμε όλοι μαζί για να σηκώσουμε αυτή τη χώρα ψηλά».

Θυμάται τα λόγια του σαν να τα ακούει τώρα. Μέσα του έλεγε, δεν μπορεί, νέος άνθρωπος είναι κι’ αυτός, δεν γίνεται να μην τα πιστεύει αυτά που λέει.

Σήμερα βάλθηκε να τα θυμάται. Ίσως γιατί είναι τα γενέθλια του. Έφτασε αισίως τα τριάντα… Ίσως γιατί σε λίγο έπρεπε να ετοιμάσει τις δικές του βαλίτσες για το μεγάλο ταξίδι στην ξενιτιά…