Προσδοκώ ανάσταση αγορών…
Στα ίδια μέρη…
Ήταν μία όμορφη και ελπιδοφόρα εικόνα. Μετά από πολύ καιρό η αγορά του Πύργου έσφυζε ξανά από ζωή. Ο πρόσκαιρος επαναπατρισμός των ξενιτεμένων έδωσε όπως πάντα πνοή στην πόλη, η οποία για λίγες έστω μέρες έμοιαζε να ζει ξανά τα περασμένα μεγαλεία.
Χαιρόσουν να περπατάς σε μία τέτοια πόλη όπου ζευγάρια, πιτσιρικάδες και οικογένειες με μικρά παιδιά αλώνιζαν σε κεντρικές οδούς και σοκάκια. Δυστυχώς όμως κάποιοι σε αυτήν την φαινομενικά ειδυλλιακή εικόνα ξεροκατάπιναν και κοιτούσαν σκυθρωποί το πλήθος να περνά μπροστά από τις βιτρίνες, χωρίς τις περισσότερες φορές να κάνει τον κόπο να προχωρήσει στα ενδότερα.
Και αυτό γιατί στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι επισκέπτες πέρασαν από την τοπική αγορά… αλλά δεν ακούμπησαν. Αυτό βεβαίωναν και οι περισσότεροι μαγαζάτορες, οι οποίοι πέρα από τις όποιες υπερβολές και δραματοποιήσεις, τα είχαν βάψει μαύρα. Όχι ότι χρειάζονταν πολλές μαρτυρίες προκειμένου να εξάγει κανείς ασφαλή συμπεράσματα. Αρκούσε να πιστεύει στα ίδια του τα μάτια. Λες και είχαν βάλει ταμπέλα οι άνθρωποι που απαγόρευε την είσοδο. Οι μόνες επιχειρήσεις οι οποίες έδειχναν να κάνουν σεφτέ ήταν οι καφετέριες και πάλι όχι όλες.
Την αποκρυστάλλωση του φετινού κλίματος την έδωσε με δύο λόγια φίλος, ο οποίος διατηρεί πολλά χρόνια κατάστημα στο κέντρο του Πύργου. Περνώντας σε μικρή απόσταση από το μαγαζί του, φώναξα «Χριστός Ανέστη», όπως κάνει όλος ο κόσμος. Χωρίς να χάνει ποτέ το χιούμορ του, αντιφώναξε ότι ο Χριστός αναστήθηκε αλλά «εμείς παραμένουμε πεθαμένοι». Και σαν ακούστηκε η φωνή του σε όλο το δρόμο σχεδόν, έπεσαν πολλά γέλια. Μάλιστα όπως μαθαίνω το χωρατό έχει γίνει σύνθημα αυτές τις μέρες. Χρειάζεται χιούμορ το δίχως άλλο, αλλιώς δεν βγαίνει.
Γιατί δυστυχώς παρά τις καλές προθέσεις και τα ευχολόγια για ανάπτυξη και για ανάσταση, τα οποία δεν έλειψαν ούτε φέτος, οι αγορές –οι κανονικές, όχι οι άλλες που δανείζουν τα κράτη– παραμένουν σε διαρκή ύφεση και τίποτε δεν φαντάζει ικανό να τις αναστήσει. Εμείς βέβαια προσδοκούμε… Μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο;
