Περίσσευμα ψυχής – Πρόσφεραν στοργή, αγάπη και φροντίδα σε πέντε εγκαταλελειμμένα παιδιά

Στο «φως», η κοινωνική και ανθρώπινη δράση του προσωπικού της Παιδιατρικής και της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου Πύργου

Είναι από εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιείς πως όπου υπάρχει αγάπη, θέληση συνεργασία, και ανθρωπιά, τα τείχη που υψώνονται μπορούν με υπομονή και επιμονή να πέσουν…

Φωτεινό παράδειγμα το προσωπικό της Παιδιατρικής Κλινικής και η Κοινωνική Λειτουργός του Νοσοκομείου Πύργου που με κόπο, θυσίες και περίσσευμα ψυχής, εντελώς αθόρυβα, αγκάλιασαν και φρόντισαν τον τελευταίο χρόνο, πέντε εγκαταλελειμμένα από τους γονείς του παιδιά, παρέχοντας τους, στέγη και τροφή αλλά προπάντων, προσφέροντας τους, χάδια και στοργή. Έγιναν μητέρα και πατέρας για αυτά τα αγγελούδια για όσο διάστημα απαιτήθηκε έως ότου ολοκληρωθούν οι περίπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες, για να οδηγηθούν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, μακριά από του ψυχρούς χώρους του νοσηλευτικού ιδρύματος.

Ποτέ μέχρι σήμερα, δεν είχαν δημοσιοποιηθεί λεπτομέρειες, της κοινωνικής και ανθρώπινης αυτής δράσης των γιατρών και του προσωπικού του Νοσοκομείου Πύργου – παρά μόνον ως μεμονωμένες τυπικές ειδήσεις- με εξαίρεση την περίπτωση του μόλις δυο μηνών βρέφους που εγκαταλείφθηκε από τους γονείς τους πριν ένα μήνα. Και το περιστατικό αυτό ήταν η αφορμή που χθες, ο νέος Διοικητής του Γ.Ν. Ηλείας Κώστας Διαμαντόπουλος, η Συντονίστρια Διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής Μαρία Αναστασοπούλου και η Κοινωνική Λειτουργός του Νοσοκομείου Πύργου Λουΐζα Αντωνοπούλου, μίλησαν για το κοινωνικό αυτό πρόσωπο της μονάδας.

«Το Νοσοκομείο, δεν είναι μόνο η βαριά βιομηχανία παροχής υπηρεσιών υγείας του Νομού, είναι και ένας χώρος κοινωνικής φροντίδας παιδιών και ενηλίκων που απαιτούν μια ιδιαίτερη προσέγγιση.  Την περασμένη Πέμπτη, αποχαιρετίσαμε ένα μικρό επισκέπτη. Ένα μωρό το οποίο φιλοξενήσαμε με διακριτικότητα και ευαισθησία, για περίπου ένα μήνα. Αυτή τη στιγμή, ο μικρός αυτός επισκέπτης, βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, αφού ολοκληρώσαμε μια περίπλοκη και σύνθεση διαδικασία γραφειοκρατικού χαρακτήρα» επισήμανε ο κ. Διαμαντόπουλος και δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την Κοινωνική Λειτουργό κ. Λ. Αντωνοπούλου, τη Διευθύντρια της Παιδιατρικής κ. Μ. Αναστασοπούλου για την φιλοξενία και κυρίως- όπως είπε- το νοσηλευτικό προσωπικό της Παιδιατρικής που σήκωσε ένα τεράστιο βάρος, που σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο…

«Δώσαμε στοργή και αγάπη σε αυτά τα παιδιά»

Η κ. Μαρία Αναστασοπούλου, Δ/ντρια της Παιδιατρικής επισήμανε ότι η κλινική εκτός από το ιατρικό και νοσηλευτικό της έργο, πάντα δείχνει ευαισθησία και βοηθάει, στηρίζοντας με όποιο τρόπο μπορεί, παιδιά οικογενειών με προβλήματα από κοινωνικά αίτια. «Πρέπει να αναφέρω ότι η προηγούμενη διευθύντριά μας η κ. Τζένη Παπαδοπούλου, είχε ιδιαίτερα δραστηριοποιηθεί με παιδιά που έρχονταν από κοινωνικά ευπαθή στρώματα. Το τελευταίο χρόνο η παιδιατρική κλινική έχει φιλοξενήσει συνολικά πέντε παιδιά, ηλικία από ημερών έως δώδεκα ετών, τέσσερα από αυτά με πολύμηνη διαμονή σε εμάς, με χρονικό διάστημα που κυμαινόταν από τρείς έως εννέα μήνες. Επρόκειτο για παιδιά, οικογενειών είτε που τα εγκατέλειψαν οι γονείς, είτε παραμελήθηκαν από τους γονείς, είτε επρόκειτο για γονείς με παραβατική συμπεριφορά ή λόγο έλλειψης στέγης. Βέβαια σε όλες αυτές τις περιπτώσεις κοινό σημείο ήταν η οικονομική ανέχεια».

Συνεχίζοντας, αναφέρθηκε στις δυσκολίες, οι οποίες ήταν πραγματικά πολλές και φοβερές. «Στη μεσημεριανή και απογευματινή βάρδια είναι μόνο μια νοσηλεύτρια στη παιδιατρική κλινική και ενώ ένας ειδικευμένος ιατρός με ένα βοηθό είναι υπεύθυνοι για τα εξωτερικά ιατρεία με τη συνεχή ροή περιστατικών για τα νοσηλευόμενα παιδιά της παιδιατρικής, για τις εισαγωγές τα νεογνά και τους τοκετούς. Ταυτόχρονα αντιμετωπίσαμε και πάρα πολλά προβλήματα που δημιουργούσε το περιβάλλον των παιδιών και αυτό ήταν ίσως τα σοβαρότερα όπως άσχημες συμπεριφορές ακόμα και ξυλοδαρμούς, φθορές στη κλινική μας, κλοπές, διατάραξη της ησυχίας των νοσηλευόμενων παιδιών και των γονέων τους και όχι σπάνια καταστάσεις που απειλούσαν την ασφάλεια των φιλοξενούμενων παιδιών και αυτό μας δημιουργούσε ιδιαίτερη αγωνία και άγχος. Όμως παρόλες τις δυσκολίες, ειδικά η προσφορά του νοσηλευτικού προσωπικού της κλινικής μας ήταν αξιέπαινη. Οι νοσηλεύτριές μας όχι μόνο εκτελούσαν τα καθήκοντά τους με ευσυνειδησία και υπευθυνότητα αλλά και πραγματικά αγκάλιασαν, με στοργή και αγάπη αυτά τα παιδιά, έγιναν μητέρες για αυτά».

«Φροντίζοντας αυτά τα παιδιά γίναμε πλουσιότεροι»

Η κ. Αναστασοπούλου δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην σημαντική και πολύτιμη όπως είπε προσφορά των Κοινωνικών Υπηρεσιών και ιδιαίτερα της κ. Λουΐζας Αντωνοπούλου, η οποία ήταν διαθέσιμη όλο το 24ωρο και χάρη στις δικές της ενέργειες και προσπάθειες τα παιδιά βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κατάλληλες δομές της παιδικής προστασίας. Αυτό που έχω να πω από τη προσωπική μου εμπειρία και πιστεύω και όλου του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, παρόλες τις δυσκολίες, φροντίζοντας αυτά τα απιδιά γίνεσαι πλουσιότερος, βλέπεις τις πραγματικές αξίες της ζωής, δίνεις και παίρνεις αγάπη. Τι πιο σημαντικό από αυτό; Κάθε παιδί ανεξάρτητα φύλλου, φυλής και χρώματος δικαιούται αγάπη, προστασία και ασφάλεια. Τα παιδιά δε μπορούν μόνα τους να υπερασπίσουν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Δυστυχώς καθημερινά στους δρόμους του Πύργου βλέπουμε παιδιά να τα εκμεταλλεύονται με διάφορους τρόπους, δεν αρκεί μόνο ένα νοσοκομείο ή κοινωνικές δομές. Δε πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Κάθε πολίτης πρέπει να συμμετέχει ενεργά όταν αντιλαμβάνεται εγκατάλειψη, παραμέληση ή κακοποίηση παιδιού και πραγματικά πιστεύω αν σε αυτή τη δύσκολη εποχή που ζούμε απλώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλον θα πετύχουμε πολλά. Δεν υπάρχουν δομές να φιλοξενηθούν τα παιδιά και που υπάρχει το πιο ασφαλές περιβάλλον για αυτά; Ο χώρος του νοσοκομείου που πάντα δεν είναι έτσι, οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές. Ενα παιδάκι το είχαμε δύο φορές, έξι μήνες τη μια φορά, τέσσερες μήνες την άλλη. Δεθήκαμε πολύ με τα παιδιά αλλά ήταν οι δυσκολίες που είχαμε όχι μόνο με το προσωπικό αλλά υπήρχαν δυσκολίες όπως για παράδειγμα που δίναμε κατάθεση στην αστυνομία έως και πέντε ώρες αφήνοντας τα καθήκοντά μας διότι το περιβάλλον μας δημιουργούσε σοβαρότερα προβλήματα πραγματικά….».

«Αναγκαία η οργάνωση εθελοντικών ομάδων»

Η υπεύθυνη της Κοινωνικής Υπηρεσίας κ. Αντωνοπούλου, στάθηκε στο σχόλιο του Διοικητή, ότι ο χώρος του Νοσοκομείου, πραγματικά δεν είναι μια βιομηχανία παροχών υγείας, δυστυχώς όμως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένας φορέας να αντιμετωπίζει καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. «Είμαστε ένας χώρος ο οποίος λειτουργεί 24 το 24ωρο και 365 το χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι ο οποιοσδήποτε, είτε ενήλικας είτε ανήλικος, βρεθεί σε κατάσταση ανάγκης, απειλείται η σωματική, πνευματική ή ψυχική του υγεία, ζητάει βοήθεια στους χώρους του νοσοκομείου. Αυτό που έχω να πω για την αντιμετώπιση όλων αυτών των περιστατικών, ένα πράγμα το οποίο χρειάζεται, είναι συνεργασία, οργάνωση και συντονισμός, όλων των τμημάτων του φορέα που διαχειρίζεται αυτό το περιστατικό. Και πραγματικά αισθάνομαι περήφανη γιατί μετά από είκοσι χρόνια που βρίσκομαι στη κοινωνική υπηρεσία του νοσοκομείου, υπάρχει μια υπέροχη σχέση και συνεργασία με όλα τα τμήματα και μπορούμε να βρίσκουμε λύσεις στα διάφορα κατά καιρούς περιστατικά που αντιμετωπίζουμε. Είναι πάρα πολλές φορές που πέρα από τις δεοντολογικές αξίες και αρχές ανακαλούμε την ανθρώπινη συνείδησή μας, τις αξίες μας σαν άνθρωποι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα περιστατικά και πέρα από το δικό μας στο χώρο χρειάζεται συνεργασία και με άλλους εξωτερικούς φορείς γιατί χωρίς την ύπαρξή τους και τη βοήθειά τους, δε θα μπορούσαμε να έχουμε το ίδιο επιθυμητό αποτέλεσμα με σύμμαχο το χρόνο. Αυτό που θεωρώ πως έχουμε ανάγκη σαν τοπική κοινωνία είναι η οργάνωση εθελοντικών ομάδων. Αυτό το οποίο μας έχει μείνει είναι μόνο το «Χαμόγελο του παιδιού» που 24ώρες το 24ωρο ζητάμε βοήθεια. Είτε για εθελοντές είτε για είδη πρώτης ανάγκης ή για οτιδήποτε άλλο. Μα δε μπορεί μια τοπική κοινωνία να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της μόνο με ένα εθελοντικό σύλλογο…».