Ούτε Ραγιάδες, ούτε προσκυνημένοι

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33554″ img_size=”full”][vc_column_text]Στα ίδια μέρη…

Ο ραγιαδισμός δεν συνιστά κάτι το καινούργιο στα ελληνικά πράγματα. Υπήρχε ανέκαθεν, από συστάσεως του ελληνικού κράτους, και πιο πριν ακόμη. Η λέξη και μόνο ξενίζει, δημιουργεί άσχημους συνειρμούς.

Ο λόγος είναι απλός. Στα ιστορικά εγχειρίδια θα βρεις σελίδες επί σελίδων αφιερωμένες στους ήρωες, στις εξέχουσες στιγμές και προσωπικότητες και κατ’ επέκταση στο κομμάτι εκείνο του λαού το οποίο έθετε την ελευθερία του πάνω από όλους και όλα. Για τους ραγιάδες και τους προσκυνημένους, δεν θα συναντήσεις παρά μόνο δυο αράδες, κρυμμένες κάτω από τα μεγάλα επιτεύγματα και τις υπερβάσεις της «φυλής».

Αυτή η μνημειώδης δυσαναλογία στην αποτύπωση των γεγονότων όσο και των αλληλομαχόμενων αντιλήψεων, έχει δημιουργήσει την λανθασμένη εντύπωση ότι ο ραγιαδισμός είναι μία αμελητέα ποσότητα στην ελληνική ζωή.

Δείτε όμως τι συμβαίνει και σήμερα. Καθημερινά προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν αξίζει να παλεύει κανείς για την ελευθερία του, για την ανεξαρτησία του, για τον τόπο του. Ότι είναι προτιμότερο να σκύβει το κεφάλι, να προσκυνάει τον «κατακτητή», μήπως κι έτσι τον λυπηθεί και τον μεταχειριστεί τελικά με λίγο μεγαλύτερη επιείκεια.

Αυτό ακριβώς δεν προτείνουν όσοι φιλοδοξούν να γίνουν οι νέοι σωτήρες του έθνους;   Αυτή δεν είναι η σπουδαία εναλλακτική την οποία επιφυλάσσουν  για το λαό;

Το πολιτικό τους επιχείρημα αναφέρεται ευθέως στον ραγιαδισμό, εφόσον λέει: «είδατε τι έκαναν σε αυτούς που τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα; Τους χόρεψαν στο ταψί. Ενώ εμείς που είμαστε προετοιμασμένοι να κατεβάσουμε εξαρχής τα παντελόνια, θα κινηθούμε αμέσως στον δικό τους σκοπό». Γιατί αυτό είναι το καλύτερο για τη χώρα, ούτε λόγος! Μπορούν όμως οι δουλόφρονες, οι υποτακτικοί, οι εθνικά ηττοπαθείς να ομιλούν; Από πού αντλούν αυτό το δικαίωμα; Το παίρνουν από μόνοι τους μάλλον.

Αντίθετα, σε σχέση με την κυβέρνηση αλλά και προσωπικά τον πρωθυπουργό, έπρεπε να μεσολαβήσουν δύο ολόκληρα χρόνια προκειμένου να μάθουμε από το «»AVANTI» του Ρέντζι πόσο ανηλεής και λυσσαλέα ήταν η επίθεση των ξένων εκείνο το μοιραίο βράδυ του Ιουλίου. Είναι αλήθεια ότι μπορείς να προσάψεις πολλά, πάρα πολλά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν τα υπολόγισαν σωστά τα πράγματα, ότι είχαν πλείστες αυταπάτες, ότι δεν προετοιμάστηκαν επαρκώς και εγκαίρως για όλα τα ενδεχόμενα. Αλλά σίγουρα δε θα πεις ποτέ ότι δεν το πάλεψαν, ότι δεν το πήγαν μέχρι εκεί που μπορούσαν, ότι ακόμα και σήμερα δεν προσπαθούν να αλλάξουν τους όρους του παιχνιδιού, όσο δηλαδή κι όποτε η κατάσταση επιτρέπει κάτι τέτοιο.

Και αν κάποιοι δικαίως τους καταλογίζουν ότι «μας είπαν ψέματα πολλά» σίγουρα δεν θα τους πουν ούτε ραγιάδες, ούτε προσκυνημένους.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]