Οι σπίθες του κόσμου

Υπάρχει μία θεωρία σύμφωνα με την οποία οι θεματικές ημέρες ή αλλιώς παγκόσμιες γιορτές, αποτελούν ένα από τα θεσμικότερα άλλοθι της ανθρωπότητας για το χάλι της. Κατά συνέπεια, υπάρχουν μέρες που θυμόμαστε τη γυναίκα (καλή ώρα), το περιβάλλον, τα ζώα, το aids, τη φτώχεια κλπ.  Έτσι κάθε μήνα βρίσκουμε και διαφορετικά πράγματα να ασχολούμαστε, τα οποία κάποιοι κάποτε θεώρησαν καλό να θίγονται τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο. Αυτή η διάσταση της επετείου ενέχει κινδύνους, ανεξάρτητα αν περιστασιακά το μήνυμα μιας ημέρας επιδρά πραγματικά στη συνείδηση κάποιων. Ο προφανέστερος κίνδυνος αναφέρεται στην απόδοση εθιμοτυπικών χαρακτηριστικών σε μείζονα κοινωνικά-πολιτικά-οικονομικά ζητήματα, τα οποία είναι το ίδιο πραγματικά και το ίδιο αδυσώπητα όλες τις μέρες του χρόνου. Με άλλα λόγια, κάθε μέρα οι βιομηχανίες εξακολουθούν να καταστρέφουν με διάφορους τρόπους και με εκπληκτική συνέπεια το περιβάλλον, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να υποφέρουν από πείνα, φτώχεια ή να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, γυναίκες εξακολουθούν να βιάζονται και να κακοποιούνται, χώρες εξακολουθούν να διαμελίζονται, πληθυσμοί εξακολουθούν να εκτοπίζονται και γενικώς όλα εξακολουθούν να πηγαίνουν όπως πήγαιναν: κατά διαόλου. Η μοναδική ουσιαστική διαφορά σε σχέση με τους προηγούμενους αιώνες είναι ότι ο άνθρωπος έγινε πολύ πιο αποτελεσματικός στο να σκορπίζει τον θάνατο όπως και να καταστρέφει τους πόρους που τον συντηρούν. Από την άλλη, το ευτύχημα είναι ότι δεν εξέλειψαν ποτέ οι (αντίρροπες) δυνάμεις οι οποίες επέφεραν και επιφέρουν μία κάποια ισορροπία στον κόσμο, και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα. Γιατί η απλή αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτές τις άπειρες δυνάμεις που κάθε δευτερόλεπτο ανάβουν και πάλι την σπίθα της ελπίδας, της αλληλεγγύης, της αγάπης της γενναιότητας, της συντροφικότητας, του στοχασμού, της επικοινωνίας και των συναφών, τίποτε πουθενά δε θα έμενε όρθιο. Και θα αποδεικνυόταν περίτρανα ότι πέρα από μία αφορμή για πρόσκαιρες αφυπνίσεις, οι θεματικές μέρες/παγκόσμιες γιορτές δεν επαρκούν στο ελάχιστο προκειμένου να παραμένει ζωντανό το φως ενάντια στο σκοτάδι, το οποίο βρίσκεται μέσα μας, έξω μας, παντού.