Ο Μπελογιάννης ζει

Στα ίδια μέρη…

Κάθε γιος είναι αναγκασμένος να μεγαλώνει στη σκιά του πατέρα του. Μοιάζει με ζήτημα βιολογίας και έτσι ξεκινά αφού το μικρό παιδί βλέπει τον πατέρα σαν έναν καλοκάγαθο γίγαντα. Αλλά όσο καλός και στοργικός κι αν είναι μαζί του, ο πατέρας θα είναι πάντα η σκιά με βάση την οποία θα μετρά τη δική του για το υπόλοιπο της ζωής του. Όποιος κι αν είναι ο πατέρας σου, θα ζεις πάντα μ’ αυτό. Φαντάζομαι όμως ότι αν τον πατέρα σου τον λένε Νίκο Μπελογιάννη, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά και η σκιά μοιάζει με βουνό την ώρα που δύει ο ήλιος. Τι παράξενο που πρέπει να είναι.

Να μην τον έχεις γνωρίσεις ποτέ και να τον βρίσκεις διαρκώς μπροστά σου: στις εφημερίδες, στις σελίδες των βιβλίων, στα χείλια των διαδηλωτών, στις αναφορές των δημόσιων προσώπων, σε φωτογραφίες, σε αφίσες, σε αγάλματα και προτομές, σε δρόμους, πλατείες και χωριά, ακόμα και σε μουσεία που φέρουν το όνομά του˙ το δικό σου όνομα γιατί κι αυτό ακόμη, απ’ αυτόν το πήρες. Τον βλέπεις άραγε, όταν κοιτάζεις στον καθρέπτη το πρωί, όταν γράφεις το όνομά σου στη διάρκεια της μέρας, όταν ονειρεύεσαι το βράδυ;

Ήρθες στη γενέτειρα την προηγούμενη μέρα, ξέχωρα από επισήμους, πολιτικές ηγεσίες, πανοσιολογιότατους και πανηγύρια. Καλώς βέβαια βρίσκονταν όλοι αυτοί εκεί. Ήταν μία μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα. Εσύ όμως που φέρεις το όνομα, φέρεις και την ευθύνη. Δεν σε είδαμε εκεί γύρω αλλά σ’ ακούσαμε ευτυχώς: «Στο πρόσωπο ενός αγωνιστή τιμούμε όλους εκείνους που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στις γερμανικές ερπύστριες και απέναντι στην αμερικάνικη πολεμική μηχανή. Ευτυχώς που δεν ζουν πια να δουν την υποδούλωση να έρχεται από το παράθυρο μέσω των τραπεζών και των δανείων».

Κι όμως, ο Μπελογιάννης ζει.