Ο κόσμος του παιδιού: Πότε προκαλούμε μόνοι μας επιθετική συμπεριφορά στο παιδί μας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”51429″ img_size=”full”][vc_column_text]Πολλές φορές λέμε, ότι το παιδί μας είναι επιθετικό απέναντί μας και αρκούμαστε στην λανθασμένη παραδοχή ότι «έχουμε ένα επιθετικό παιδί». Ωστόσο πολλές φορές οι γονείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ενισχύουμε ή προκαλούμε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού μας. Ας δούμε σε ποιες περιπτώσεις μπορεί να συμβεί αυτό.

Προκαλούμε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού όταν:

• Tου κάνουμε διαρκώς παρατηρήσεις του τύπου «μην το κάνεις αυτό».
• Tο τιμωρούμε με το παραμικρό.
• Δεν έχουμε σταθερή συμπεριφορά, π.χ., τη μια είμαστε ανεκτικοί με κάτι που έκανε και την άλλη το τιμωρούμε αυστηρά για το     ίδιο πράγμα.
• Eίμαστε πολύ αυταρχικοί και δεν του επιτρέπουμε να αναπτύξει πρωτοβουλίες.
• Tο συγκρίνουμε με άλλα παιδιά και το υποτιμούμε.
• Δεν καλύπτουμε τις συναισθηματικές του ανάγκες.
• Oι ίδιοι είμαστε πολύ περισσότερο επιθετικοί κι αποτρεριπτικοί απ’ όσο νομίζουμε, με αναμενόμενο αποτέλεσμα το παιδί να μιμείται τη δική μας συμπεριφορά.
• Δείχνουμε μεγάλη ανοχή και δεν αντιδρούμε στα επιθετικά ξεσπάσματα του παιδιού προς εμάς τους ίδιους ή προς τους γύρω  του.

Τι θα πρέπει να κάνουμε στις δύσκολες καταστάσεις

• Nα γνωρίζουμε πως, όταν το παιδί είναι θυμωμένο, εκείνη τη στιγμή είναι μάταιο να προσπαθήσουμε να του μιλήσουμε. Πρέπει πρώτα να ηρεμήσει και ύστερα να συζητήσουμε μαζί του.
• Όταν βλέπουμε ότι το παιδί αρχίζει να θυμώνει, το πλησιάζουμε. Πολλές φορές το πλησίασμα του γονιού δίνει στο παιδί σιγουριά και αποτρέπει την επιθετικότητα.
• Όταν επιτίθεται σε ένα άλλο παιδί, το παίρνουμε τρυφερά και πηγαίνουμε πιο πέρα για να ηρεμήσει.
• Μένουμε κοντά του και δεν το αφήνουμε μόνο του. Πολλές φορές πρέπει να ενεργούμε σαν να είμαστε ο «αυτοέλεγχος» του παιδιού.
• Είμαστε σαφείς στις υποδείξεις μας, γιατί τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι, π.χ., δαγκώνοντας κάποιον, ο άλλος νιώθει έντονο πόνο. Αντί να δίνουμε στο παιδί αρνητικές εντολές –«Μη δαγκώνεις!»– να κάνουμε τη σύσταση με θετικό τρόπο, προτείνοντας εναλλα-κτικές συμπεριφορές: «Όταν δαγκώνεις, ο άλλος πονάει. Αντί να χτυπάς ή να δαγκώνεις, μπορείς να μιλάς, να δείχνεις αυτό που θέλεις με λόγια και όχι με χειρονομίες».
• Όταν αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα λεκτικά, αντί να χειρονομεί, το επαινούμε λέγοντας «Μπράβο, μου άρεσε που αντί να σπρώξεις, διεκδίκησες αυτό που ήθελες με λόγια».
• Η συστηματική τιμωρία του παιδιού πάνω στον καβγά μπορεί να έχει χειρότερες συνέπειες και να το πεισμώσει.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]