Ο διάλογος ως αναγκαίος όρος επιβίωσης

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”31261″ img_size=”full”][vc_column_text]Έχει παρατηρηθεί ότι τα «σπουδαία» γίνονται σε εποχές έντονης διαμάχης μεταξύ των μελών της κοινωνίας.

Μέσα από την ανταλλαγή οξύτατα αντίθετων γνωμών προκύπτει η μέση λύση. Αυτό φυσικά όταν και εφόσον ανοίξουν οι δίαυλοι επικοινωνίας και επικρατήσει πνεύμα διαλόγου.

Χωρίς διάλογο απλώς επιδιδόμαστε σε άναρθρες κραυγές- διάλογος κωφών όπως επικράτησε να λέγεται- ο καθείς οχυρώνεται πίσω από το «ιδεολογικό» του οπλοστάσιο κάνει ο «ξερόλας» επίδειξη ευρυμάθειας και γνώσεων και εκεί τελειώνουν όλα.

Γιατί αυτή η συμπεριφορά οδηγεί συνήθως σε φαινόμενα αντιδημοκρατικότητας ακόμα και από ανθρώπους που μια ζωή αγωνίζονταν για δικαιώματα και ελευθερίες.

Είναι μια νοοτροπία επικίνδυνη για την πολιτική ζωή της χώρας αλλά και για τον τόπο όπου ζυμώνονται- μέσα από συγκρούσεις- οι ιδέες και οι κοινωνικές σχέσεις.

Σε τελική ανάλυση οφείλουμε όλοι αν όχι να υπερασπιστούμε, τουλάχιστον να σεβόμαστε εκείνη τη θεωρία που επιτρέπει σε κάθε λουλούδι να ανθίσει. Ακόμα κι αν είναι αγριάγκαθο ή κρύβει μέσα του δηλητήριο. Όπως η φύση αυτοπροστατεύεται και αποβάλει τα παράσιτα, έτσι μπορεί και η κοινωνία.

Κάποια στιγμή όσοι φέρουν μέσα τους μόνο δηλητήριο και χολή αποκαλύπτονται. Και η κοινωνία τους κατατάσσει στο περιθώριο όπου ανήκουν. Για να αναδειχθεί όμως η αρετή ή τα άνθη του κακού, προϋπόθεση είναι μια.

Να αναπτυχθεί ο διάλογος όπως συνέβη με την παρέμβαση του πρωθυπουργού στο ζήτημα των συμβασιούχων των ΟΤΑ.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]