Να γίνομαι άνεμος για τον χαρταετό
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”53133″ img_size=”full”][vc_column_text]Πώς να το εξηγήσω; Πού να βρω τα λόγια; Ξαφνικά λιγόστεψα… «Μα μου είχες πει ότι σήμερα θα πετούσαμε χαρταετό…». Τι κι αν παρίστανα ότι αυτή η εξέλιξη ήταν εντελώς μέσα στο πλαίσιο των πιθανοτήτων. Κατά βάθος καταλάβαινα ότι αυτό δεν είχε την παραμικρή σημασία για ένα μικρό παιδί, που όσο κι αν αστειεύεται, βλέπει τον κόσμο γύρω του πολύ σοβαρά. Το χειρότερο (για τον απολογούμενο) είναι ότι η διαμαρτυρόμενη δεν συμπεριφερόταν ως συνήθως, δηλαδή με μία σχεδόν υστερική απαίτηση να περάσει το δικό της, όπως άλλωστε όλα τα τρίχρονα. Απαιτούσε εξηγήσεις και το καλό που μου ήθελε να ήταν πειστικές. Η «λογική» του λιλιπούτειου όντος δεν ικανοποιήθηκε ούτε όταν προσέφυγα στο θείο στοιχείο, ως άλλος Αγαμέμνων, ικετεύοντας να φυσήξει ούριος άνεμος προκειμένου να σηκωθεί ο χαρταετός και να μην χρειαστεί να θυσιάσω επιτόπου την τιμή του παππού, κάτι που εξίσου αγαμεμνονικά ήμουν έτοιμος να πράξω. Η δύσπιστη σκιά στα παιδικά της μάτια, δεν υποχώρησε ούτε όταν έπαιξα το χαρτί της ισχυρότερης ηλειακής φράσης στην ιστορία της τοπικής διαλέκτου, εννοείται με το ανάλογο ύφος και θεατρικότητα: «τί να σου κάνω ρε μανούλα μου; Αφού δεν φυσάει ο έρμος ο καιρός; Να γίνω εγώ άνεμος;». Η απάντηση ήρθε ως πέλεκυς βαρύς, να διαχωρίσει αυτό που μπορούσα, απ’ αυτό που πίστευα ότι μπορώ: «Ναι. Να γίνεις άνεμος για να πετάξει ο χαρταετός». Τότε μόνο θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή και το δώρο της ποίησης στη ζωή. Τότε μόνο θυμήθηκα πως αν το θέλεις πραγματικά, μπορείς να γίνεις άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο.
Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Οδυσσέα Ελύτη – Ο μικρός Ναυτίλος[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
